O. Paweł Kośnik
urodzony: 06. 10. 1913 r.
święcenia kapłańskie: 29. 06. 1941 r.
zmarł: 04. 10. 1988 r. - pochowany w Bytomiu
Ur. 6.10.1913 Skrzydłowe, diec. chełmińska
W. 30.8.1927 Górna Grupa
O. 15.9.1935 Chludowo
l.pr. 16.7.1937 Chludowo
W.pr. 22.5.1941 Helvoirt
Święc. 29.6.1941 HelvoirtW 1927 r. mając 14 lat, wstąpił do gimnazjum zakonnego werbistów w Górnej Grupie na Pomorzu i uwieńczył je państwową maturą w 1935 r. Zgłosił się od razu do otwartego tego roku domu nowicjackiego w Chludowie pod Poznaniem, gdzie 15 września 1935 r. był obłóczony. Jego mistrzem był świątobliwy o. Ludwik Mzyk. W drugim roku nowicjatu słuchał wykładów o.Jana Chodzidły z filozofii i po złożeniu pierwszych ślubów oraz krótkich wakacjach w domu rodzinnym wyjechał na dalsze studia do międzynarodowej uczelni teololgicznej Zgromadzenia w St. Gabriel pod Wiedniem. Drugi rok filozofii i pierwszy rok teologii ukończył w St. Gabriel w latach 1937-1939. W związku z wiszącą groźbą wojny, cały polskich kleryków wyjechał 25.6.1939 r. do Holandii, najpierw na krótko do Steyl, potem na jeden rok do Teteringen, następnie od 1.10.1940 r. do Helvoirt, studiując w ciężkich warunkach wojennych teologię w kraju, który sam znalazł się pod okupacją hitlerowską. W r. 1942/43 brał udział w kursie specjalistycznym z zakresu miojologii, medycyny tropikalnej itd. Po ukończeniu kursu wrócił do Helvoirt i udzielał się duszpastersko w sąsiednich parafiach, klasztorach braci szkolnych i różnych sióstr zakonnych.
Od 17.4.1944 r. przeniósł się do Steyl, czekając na zakończenie wojny. 21.11 front dosięgnął Steyl i zatrzymał się przez zimę nad Mozą. 1.2.1945 r. nastąpiło uwolnienie Steyl i okolicy. Po wyzwoleniu Holandii posuwał się za wojskiem na wschód i przez 10 miesięcy /VI 45 - IV 46/ pełnił w Osnabruck - Bad Essen obowiązki kapelana w obozie przejściowym dla Polaków-przesiedleńców. Obsługiwał także szpital dla Polaków w Bad Rothenfelde. Z chwilą powrotu do Polski w 1946 r. zatrzymał się na krótko w Bróczkowie i Chludowie, a następnie został skierowany do Pieniężna /20.6./. Administrator Apostolski Olsztyna, ks., dr Teodor Bensch, powierzył mu administrację wszystkich wakujących parafii w dekanacie Wewno, przemianowanego później na Pieniężno. Proboszczem w Pieniężnie został 1 Listopada 1946 r. Prowincjał o. Herud mianował go pierwszym polskim rektorem Domu Św. Wojciecha oraz prokuratorem. Pierwszym, i zasadniczym jego zadaniem było przygotowanie zrujnowanego Domu na przyjęcie pierwszych uczniów misyjnych. Niższe seminarium otwarto 30.8.1947 r. i wtedy o.P. Kośnik przejął lekcje z matematyki, języka polskiego i historii. Kościoły w okolicznych parafiach doprowadził do stanu używalności, przeprowadził remonty i postarał się o konieczny sprzęt liturgiczny. W Pieniężnie istniejącą plebanię doprowadził do stanu zamieszkania /doszło do tego z okazji przepr. misji przez o.K. Lemanowicza i o.W. Kotowskiego/. Z biegiem czasu pozostała mu jedynie administracja parafii Pieniężno i urząd ekonoma domu. Pozostałe parafie przejęli inni ojcowie. Jest też autorem artykułu: "Działalność społeczna polskich werbistów w Pieniężnie i okolicy w pierwszych latach po wojnie", /NURT nr 14,99-100/. Po 5 latach przekazał w 1951 r. obowiązki ekonoma o. K. Wojtczakowi, urząd probosasza zaś o. J. Chodzidle. Sam przeniósł się do Górnej Grupy, obejmując stanowisko rektora niższego seminarium i proboszcza parafii górnogrupskiej. W niższym seminarium udzielał lekcji religii w klasach IX, X, XI. Był także w tym czasie spirytuałem braci. W 1952 r. niższe seminarium zostało zlikwidowane, zaś ojcowie przejęli inne prace. Na miejscu pozostał jedynie o. P. Kośnik w wydzielonym przez władze państwowe mieszkaniu w naszym dużym domu i pracował wyłącznie dla parafii. Tutaj przeprowadził remont dachu kościelnego, do kościoła doprowadził prąd elektryczny, zajął się ogrodzeniem cmentarza, zadrzewił nową część cmentarza i terenu przykościelnego. Równocześnie był spowiednikiem nadzwyczajnym sióstr felicjanek W Łasinie i sióstr józefitek w Jeżewie. Przez 13 lat /1957-l 970/ pracował w Lubieniu Wielkim jako administrator placówki duszpasterskiej, liczącej 1888 wiernych. Do obsługi należał jeszcze kościół filialny w Mątawach. W Lubieniu Wielkim przeprowadził remont kościoła /dach i polichromia, witraże/, przeprowadził przebudowę 200 m linii elektrycznej w celu doprowadzenia prądu trzyfazowego do kościoła, ustawił ołtarz soborowy. Na plebanii założył telefon, /jedyny w wiosce/ z którego korzystała przez okrągłą dobę cała wieś, hydrofor, urządzenia sanitarne; dom gospodarczy doprowadził do stanu użysalnoćci. W kościele filialnym przeprowadził remont dachu, zakupił tabernakulum, postawił ołtarz soborowy, sprawił dzwonnicę metalową itd. Po oddaniu parafii klerowi diecezjalnemu przeniósł się w 1970 r. do Raciborza, przejmując po o. Grycmanie funkcję kapelana sióstr w klasztorze Anuncjata. Był tam spowiednikiem zwyczajnym i wykładał dla kandydatek religię w zakresie szkoły licealnej, dla postulantek wykłady z Starego Testamentu, dla nowicjuszek wykłady z Nowego Testamentu. Pomagał przy tym w parafii "Matka Boża" o.A. Krawcowi. Po śmierci o. Kotowskiego w Zbrosławicach zajął miejsce kapelana w "Zakładzie dla dorosłych" sióstr boromeuszek z dniem 1 listopada 1975 r. Poza tym pomagał co niedzielę w parafii i sporadycznie w parafiach okolicznych. Był spowiednikiem sióstr boromeuszek i sióstr Opatrzności Bożej w Zbrosławicach, a ponadto ojcem duchownym dekanatu pyskowickiego. W listopadzie 1981 r. przeszedł zawał serca.
Za: NURT SVD. Nr 35. 1985 r. str 346
O. Kośnik urodził się 6 października 1913 roku w Skrzydłowie w powiecie kościerskim. Do Górnej Grupy, do Niższego Seminarium Księży Werbistów wstąpił w 1927 roku. W 1935 rozpoczął nowicjat w Chludowie. Studia teologiczne odbywał w Austrii i Holandii, gdzie w Helvoirt otrzymał w 1941 roku święcenia kapłańskie.
za: "75 lat Domu Misyjnego Św. Józefa w Górnej Grupie 1923 - 1998". Album jubileuszowy. Górna Grupa 1998.
W 1946 roku powrócił do Polski. Do 1951 był duszpasterzem w Pieniężnie. W latach 1951 -1957 był rektorem Domu Misyjnego Św, Józefa w Górnej Grupie i zarazem miejscowym proboszczem. To w czasie jego kadencji (2 lipca 1952) władze państwowe zlikwidowały Niższe Seminarium (por. wyżej opis likwidacji Górnej Grupy).
W latach 1957-1960 był proboszczem w Wielkim Lubieniu. W następnych latach był kapelanem sióstr zakonnych.
Zmarł 4 października 1988 roku w Bytomiu. Pochowany jest na cmentarzu przy kościele Św. Małgorzaty w Bytomiu.