o. Pius Kaletta

KALETA PIUS

Ur.       22.5.1915        Dzielnica, diec. Opolska
W.       16.4.1928        Nysa
O.        11.5.1935        Budateteny /Węgry
l.pr.      11.11.1937      St. Gabriel
W.pr.   19.3.1947        St. Gabriel
Święc.  12.10.1947      St. Gabriel

Od 11 maja 1935 r. do września tego samego roku odbywał nowicjat w Budateteny /Węgry/ i kontynuował go od września w St. Gabriel. Tam podjął studia filozoficzne i teologicz­na. W 1939 r. na II roku teologii,  został wcielony do ar­mii niemieckiej. Należał do Luftwaffen-Baukompanie przy Pforzheim, która następnie przesuwała się do Luksemburga, Belgii i częściowo do Francji. Przydzielony do łączności lotniczej otrzymał wyszkolenie radiowo-telegraficzne. W 1941  r. przeniesiony został na front wschodni do VIII kor­pusu lotniczego, służąc przez całą wojnę jako radiotelegra­fista przy  sztabie  generalnym.  Szlak wojenny prowadził go przez Baranowice, Mińsk, Smoleńsk, Briańsk, Orel /odcinek środkowy/.  Pod koniec wojny  jednostka wycofała się do Prus Wschodnich, a następnie wylądowała w Szlezwiku-Holsztynie znajdującym się  już pod kontrolą angielską,  gdzie poddali się. 14.8.1945 r.  został zwolniony  z obozu i udał się do St. Augustin.   Ze względu na panujący tam brak wyżywienia /było po wojnie/, po niecałym roku przeniósł się wraz z trzema braćmi do St. Gabriel,  gdzie podjął dalsze studia teologiczne. Warunki powojenne nie były najlepsze: w domu trzymano świnie,   by   je ktoś nie ukradł; pilnowali w dwu grupach ogrodu /do północy i po północy/; życie było bar­dzo trudne, lecz chleba im już nie brakowało. W 1948 r. przeniesiony został do Polskiej Prowincji i skierowany do Nysy.  Od 30.11.1948 r.  rozpoczął    udzielać lekcji z jęz. łacińskiego i religii, pełniąc zarazem funkcję podprefekta uczniów misyjnych. W 1951   r. powołano go do Pieniężna jako wykładowcę  jęz.  łacińskiego w tzw.   junioracie. Poza tym wykładał  jeszcze liturgikę,  lekturę pism św.  Tooasza i jęz. niemiecki na wyższych kursach.   Od listopada 1951 r. przejął duszpasterstwo w pobliskich Łajsach. W latach 1953-60 piastował urząd rektora w Bruczkowie. Od chwili zlikwidowania niższego seminarium /1952/ mógł więcej się udzielać duszpastersko w parafii Borek Wlkp.  Najczęściej słuohał spowiedzi przed 1.piątkiem miesiąca /dzieci już w środę,   a starszych w czwartek i piątek/.  W Wielką Sobotę pomagał do południa przy święceniu pokarmów po domach. Przed Wielkanocą pomagał w słuchaniu spowiedzi w całym dekanacie /konkursy/.  Liczba wysłuchanych spowiedzi  wielkanocnych wahała się wtedy  zawsze  około 7 tysięcy. W 1961 r. objął urząd kapelana sióstr Służebniczek NMP w domu prowincjalnym w Leśnicy.  Udzielał konferencji a także lekcji dogmatyki,  liturgiki,  łaciny. Był  spowiednikiem zwjczajnym  w 5 innych placówkach sióstr Służebniczek,   oprócz  tego z zamiłowania zajmował się naprawą zegarów i elektrycznością. Pomagał systematycznie w miejscowej  parafii.  Początkowo trochę mniej, ponieważ byli tam wikariusze  i ksiądz emeryt. Dopiero po śmierci księdza i odejściu wikariusza, praca i pomoc rozwinęła się w całej pełni. Co niedzielę trynował z proboszczem na zmianę,  często głosił kazania na zmianę i dużo słuchał spowiedzi św.
W czasie jego pobytu w Leśnicy zmarło ok. 130 które odprowadził na cmentarz.
Po 15 latach kapelaństwa u sidstr Służebniczek NMP w Leśnicy,  zamienił  się  z o.W.  Podbielem i przeszedł na kapela­na sióstr elżbietanek /1976/ do Nysy.  Oprócz zwykłych za­jęć kapelana był  jeszcze spowiednikiem zwyczajnym w dwóch innych klasztorach sióstr,   spowiednikiem kwartalnym w jed­nym klasztorze  i spowiednikiem okazyjnym w drugim klaszto­rze /1 raz w miesiącu/. W każdą sobotę spowiadał w diece­zjalnym seminarium duchownym.  Poza tym w każdą niedzielę pomagał o.Boniewiczowi w parafii św. Jana Chrzciciela w Średniej Wsi. Odprawiał  tam mszę św.,  słuchał spowiedzi w czasie dwu innych mszy św. i w każdy 1.  piątek miesiąca także  zasiadał do konfesjonału.

za: NURT SVD. nr 35. 1985 r. str. 272