o. Franciszek Kasperek

urodzony: 05. 08. 1922 r.

święcenia: 14. 09. 1947 r.

zmarł: 02. 03. 2009 r. - przeżywszy 86 lat - pochowany w Rydułtowych

Śp. Ks. Franciszek Kasperek [SVD]
(05.08.1922-02.03.2009)
Zmarły 2 marca 2009 roku św. ks. Franciszek Kasperek urodził się dnia 5 września 1922 roku w Radoszowach, gmina Rydułtowy. W latach 1934-1939 był uczniem gimnazjum Królowej Apostołów w Rybniku. W dniu 7 września 1940 roku rozpoczął nowicjat w Domu Misyjnym Św. Krzyża w Nysie. Pierwsze śluby zakonne złożył dnia 8 września 1941 roku w Domu Zakonnym St. Arnold a wieczyste 12 grudnia 1946 roku w St. Augustin. Tam też 14 września 1947 roku otrzymał świecenia kapłańskie. W 1948 raku wrócił do Polskiej Prowincji. Pracował w administracji naszych domów w Nysie, Pieniężnie, Lublinie. To On 12 lipca 1958 roku na Rysach w Tatrach odebrał dwóch kleryków Werbistowskich ze Słowacji (Josef Szabo i Robert Borik), którzy 25 maja 1960 roku zostali w Gnieźnie wyświeceni na kapłanów. W 1961 roku O. Kasperek za radą przełożonych przeszedł do Diecezji Wrocławskiej. Na wypadek kłopotów z powodu święceń Słowaków był gotów wziąć na siebie odium władz państwowych. Kiedy w 1961 roku został proboszczem w Pogorzeli, ukrywał ich na swojej plebani. W Pogorzeli był proboszczem do 1997 roku. Chętnie zapraszał współbraci z Nysy do pomocy duszpasterskiej. Jest ojcem powołań; O. Andrzeja Pietrzaka, SVD i S. Zygmunty Sikalskiej, SSPS. Ks. Franciszek Kasperek zmarł w swym domu w Rydułtowych. Do końca pozostał przyjacielem Werbistów. Potrzeb jego odbędzie się w kościele św. Jerzego przy Rynku w Rydułtowych dnia 5 marca 2009 roku.
RiP.
O. Alfons Labudda, SVD

Ur.       5.8.1922          Radoszowy, diac. katowicka
W.       28.8.1934        Rybnik
O.        7.9.1940          Nysa
l.pr.      8.12.1941        St. Arnold      
W.pr.   8.12.1946        St. Augustin
Święc.  14.9.1947        St. Augustin

W 1934 r. wstąpił do Rybnika i przeszedł niepełne studium gimnazjalne, które przerwała wojna. Przez jeden rok szukał innych zajęć.  Otwarty w maju 1940 r. nowicjat dla. niemiec­kiej Prowincji Wschodniej w Nysie przyjął 8 września 1940r. około 7 polskich byłych wychowanków /w tym Kasperka/.  Za­meldowano ich u br.  Hermesa, Wiktora Grony na naszym gos­podarstwie jako "polnische Hilfsarbelter". Już 3 marca 1941 przedostał się z innymi do Wiednia.  Jednak 1 maja 1941 r. dom został zajęty, więc przenieśli się do sióstr na Apostelgasse 7,  a stąd po kilku tygodniach ruszyli do Niemiec. Zamieszkali w St. Augustin na tych samych zasadach co w Nysie,  jako "polnische Hilfsarbeiter".  Z początkiem lipca 1941 r.  i ten Dom został zajęty przez gestapo. Przeszli do St. Arnold-Rheine,  gdzie przebyli całą wojnę.   Od 1946 r. studiował w St. Augustin i tam też został wyświęcony.  Skie­rowanie otrzymał do Polski razem z o.J. Gruenerem i W.  Wik­torem. Po powrocie do kraju w 1948 r. powierzono mu ekonomię Domu św. Krzyża w Nysie. Dom liczył wówczas około 200 mieszkańców /?/, prócz tego otrzymał nominację na kapelana szpitala w Nysie i pomagał  też w duszpasterstwie.  Jego śliną stroną były dekoracje związane z nabożeństwami okresowymi. W grudniu 1954 r. objął funkcję ekonoma w Seminarium Misyjnym m Pieniężnie. Przeprowadził w tym czasie malowanie kościoła i wnętrza całego gmachu seminaryjnego. W 1957 r. wrócił do Nysy /za rektoratu o.J. Mazantowicza/. Z chwilą otwarcia się możliwości osiedlenia w Lublinie, przesied­lił się w 1958 r. do Lublina. Kupiono tam w międzyczasie dom przeznaczony dla  studentów.   Zadaniem o. Kasperka było wyposażyć go w meble i doprowadzić do stanu używalności. W tym celu przetransportował dużo mebli, naczyń kuchennych i liturgicznych z Nysy do Lublina. W 1960 r.  /XI./ przeniesiony  został do Chludowa, pełnił tu w dalszym ciągu obo­wiązki ekonoma domowego. W lipcu 1961  r. przeniósł się do Nysy, gdzie po kilku tygodniach otrzymał tzw.  eksklaustracje /16.11.61/ i przeszedł do kleru diecezjalnego.  Jego pierwszą placówką była Olszanka-Pogorzela pod Brzegiem, w diecezji wrocławskiej. Tu otrzymał godność kanonika honorowego.
Za: NURT SVD. Nr 35. 1985 r. str 299

 

Franciszek urodził się 5 września 1922 r. w Radoszowach, gmina Rydułtowy, w rodzinie Emanuela i Pauliny Kasperków. Ochrzczony został w kościele parafialnym pw. św. Jacka w Radoszowach. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Rydułtowach. Po ukończeniu szóstej klasy w 1934 r. wstąpił do werbistowskiego gimnazjum Królowej Apostołów w Rybniku. Naukę kontynuował w prowadzonym również przez werbistów gimnazjum w Górnej Grupie k. Grudziądza. Po wybuchu II wojny światowej za radą o. prowincjała Franciszka Heruda udał się
do Domu św. Krzyża w Nysie, gdzie w maju 1940 r. rozpoczął nowicjat zakonny. Wkrótce potem Dom św. Krzyża został przez władze hitlerowskie zamknięty. Dla studiujących tam kleryków rozpoczęła się wojenna tułaczka. Ostatecznie znaleźli schronienie w Domu św. Arnolda w Neuenkirchen. Zatrudnieni oficjalnie jako robotnicy rolni, studiowali potajemnie filozofię i teologię. Tam 8 września 1941 r. Franciszek Kasperek wraz z innymi współbraćmi złożył pierwsze śluby zakonne. Pod koniec wojny, w marcu 1945 r. przebywający w Neuenkirchen klerycy udali się do zniszczonego w trakcie działań wojennych werbistowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Domu św. Augustyna k. Bonn, gdzie w spartańskich warunkach kontynuowali studia teologiczne. Tam też 12 grudnia 1946 r. złożyli wieczystą profesję zakonną, a 14 września 1947 r. otrzymali święcenia kapłańskie z rąk ks. biskupa Wilhelma Stockumsa z Kolonii.

W maju 1948 r. o. Franciszek Kasperek powrócił do Polski. Przełożony prowincjalny o. Jacek Kubica skierował go jako ekonoma do Domu św. Krzyża w Nysie. Zapewnienie skromnego bytu materialnego mieszkańcom domu oraz kilkuset studentom niższego seminarium nie było w tamtym okresie rzeczą łatwą. O. Franciszek dwoił się i troił. Organizował gospodarstwo i ogród, remontował dom. Po pewnym czasie zdawało się, że do okaleczonego wojną domu wróciło normalne życie. Cios przyszedł niespodziewanie. W nocy z 3 na 4 lipca 1952 r. władze komunistyczne dokonały niemal całkowitej kasacji Domu św. Krzyża, zlikwidowano też niższe seminarium. Od 1954 r. o. Kasperek pracował ofiarnie jako ekonom w Domu Św. Wojciecha w Pieniężnie.
Po przewrocie październikowym w 1956 r. ówczesny prowincjał o. Feliks Zapłata postanowił wspomóc werbistów na Słowacji, oferując tamtejszym klerykom potajemne studia teologiczne w Polsce. Na bezpośredniego wykonawcę planu wyznaczył o. Kasperka. 12 lipca 1958 r. o. Franciszek odebrał na Rysach w Tatrach dwóch kleryków werbistowskich ze Słowacji: Józefa Sabo i Roberta Borika. Z Zakopanego via Kraków przez Bytom, Rybnik i Nysę dotarli do Domu Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bruczkowie, gdzie odbywało się akurat spotkanie przełożonych werbistowskich domów zakonnych pod przewodnictwem prowincjała o. Feliksa Zapłaty. Tam zadecydowano, że klerycy słowaccy udadzą się wraz z o. Józefem Arlikiem do sióstr elżbietanek do Krakowa. Po sześciotygodniowym pobycie u elżbietanek Słowacy zostali umieszczeni w klasztorze sióstr Służebnic Ducha Świętego najpierw w Raciborzu, a później w Ny­sie. Studiowali tam potajemnie teologię. 25 maja 1960 r. zostali w Gnieź- nie przez biskupa Juliana Biernackiego wyświęceni - potajemnie na kapłanów w jego prywatnej kaplicy Następnie ukrywali się w różnych klasztorach sióstr na terenie Śląska. Kiedy wokół „sprawy Słowaków" zaczęło robić się coraz głośniej, w 1961 r. o. Kasperek po konsultacji z przełożonymi postanowił wystąpić z zakonu i przejść do diecezji, a także w razie dekonspiracji wziąć całą odpowiedzialność na siebie. Inkardynował go do diecezji wrocławskiej abp Bolesław Kominek, który 16 listopada 1961 r. mianował o. Kasperka administratorem parafii Pogorzela i Krzyżowice niedaleko Brzegu. W kilka dni później na Pogorzelskiej plebanii pojawili się Józef Sabo i Robert Borik, którzy ukrywali się tam pod troskliwą opieką gospodyni, pani Marii Cholewy. O. Franciszek czynił tymczasem starania o umożli­wienie nielegalnego wyjazdu J. Śabo na Zachód przez Gdynię. Podczas trzeciej próby, 10 października 1962 r., Śabo został aresztowany i przewieziony do więzienia na Rakowieckiej w Warszawie. Wkrótce dołączył do niego o. Kasperek, aresztowany 13 października na dworcu kolejowym w Gliwicach. W trakcie odbywającego się 5 listopada 1963 r. w Warszawie procesu o. Kasperek skazany został na 3 lata więzienia.
Po zwolnieniu z więzienia i powrocie na parafię był przez długi czas nękany przez komunistyczną służbę bezpieczeństwa. Nigdy się jednak nie poddał. Ofiarnie pracował w powierzonej mu parafii, dbając o jej rozwój duchowy i materialny. Dużo czasu o. Kasperek poświęcał w pracy duszpasterskiej dzieciom i młodzieży, co zaowocowało powołaniami kapłańskimi oraz do zgromadzeń żeńskich. Przez cały czas utrzymywał przyjacielskie kontakty z werbistami, szczególnie z Nysy. W pogorzelskiej parafii pracował ofiarnie przez 36 lat do roku 1997. Za swoje zasługi został wyniesiony do godności kanonika honorowego. O. Franciszek Kasperek zmarł w swym domu w Rydułtowach 2 marca 2009 r. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym.

za: Janusz Brzozowski, SVD - Misjonarz 5/2014. str 32-33