O. Marian Żelazek

 

"Misjonarz" - numer specjalny, rok 2002, Miesięcznik Polskiej Prowincji Księży Werbistów.
"Misjonarz" - nr 7-8, lipiec-sierpień 2006, Miesięcznik Polskiej Prowincji Księży Werbistów.

  

- „Order ‘Ecce Homo’ dla o. Mariana Żelazka SVD” – „Misjonarz”, nr 10, październik 2003 r., str. 14.

- Dnia 14 września 2008 r. w Palędziu, rodzinnej miejscowości ś.p. o. Mariana Żelazka, dokonano odsłonięcia obelisku poświęconego naszemu Współbratu. Więcej informacji na ten temat można znaleźć na stronie internetowej prowincji SVD.

- "Honorowy obywatel Poznania" - czasopismo "Misjonarz" nr 5/2005 str 15

- „Kolejna nagroda dla o. Mariana Żelazka SVD”  –  czasopismo „Misjonarz” nr 1/2006 str 15.

- „Ojciec Marian Żelazek – opiekun trędowatych”  -  czasopismo „Misjonarz” nr 1/2006 str 30-31.

- „O. Marian Żelazek SVD – Ojciec Trędowatych” w Komprachcicach” – czasopismo „Misjonarz” nr 2/2007 str 14.

- „O. Marian Żelazek SVD honorowym obywatelem” - czasopismo „Misjonarz” nr 2/2007 str 15.

- "Sympozjum o Ojcu Marianie" - czasopismo „Misjonarz” nr 7-8/2007 str 14.

- "Indie Ojca Mariana" - czasopismo „Misjonarz” nr 9/2007 str 14.

- Lidia Popielewicz "Opowiedzieć świętość" - czasopismo „Misjonarz” nr 9/2007 str 16 - 19.

- "O. Marian elazek SVD wzorem Polaka " - czasopismo "Misjonarz" nr 5/2007 str 14.

- "Promocja książki o Ojcu Marianie" - czasopismo "Misjonarz" nr 5/2007 str 14.

- „Marian Żelazek – Nie trudno być dobrym – wystarczy tylko chcieć” – czasopismo „Werbiści”, Magazyn Misjonarzy z Prowincji Chicago – 1/2006.

- "Całe moje serce należy do Polski i całe do Indii" - Misjonarz nr 9/2011, str 14-15

- Beata Zajączkowska, "Świt życia trędowatych", Niedziela, nr 6, 5.II.2012, str. 22-23.



Puri11 lutego 2018

Puri: proces o. Żelazka rozpoczęty

W indyjskim Puri rozpoczął się proces beatyfikacyjny ojca Mariana Żelazka, misjonarza werbisty, opiekuna trędowatych. Duchowny ponad pół wieku pracował w Indiach na rzecz biednych i chorych. Od 1975 r. prowadził działalność misyjną w Puri, gdzie zorganizował kolonię dla trędowatych. Był kandydatem do pokojowej Nagrody Nobla.

W dwudniowych uroczystościach wzięła udział grupa z Polski, której przewodził o. bp Jerzy Mazur SVD, przewodniczący Komisji Misyjnej Episkopatu Polski, a także prowincjał werbistów o. Eryk Koppa. Wśród gości z Polski było wielu byłych wolontariuszy pracujących w kolonii trędowatych, szpitalu i szkole w Puri, jak i członkowie rodziny. W sobotę w kolonii trędowatych została odsłonięta tablica z podobizną o. Żelazka i cytatem z Ewangelii św. Jana „Do końca ich umiłował”. Ceremonii odsłonięcia dokonali członkowie rodziny ojca Mariana. Następnie zostało otwarte muzeum, które ma służyć podtrzymywaniu dalszej pamięci o misjonarzu trędowatych. Wieczorem odbyły się uroczystości w szkole Beatrix, którą założył. Do gromadzonych przemówienie skierował m.in. ambasador RP w Indiach, pan Adam Burakowski.

Dziś w kościele parafialnym w Puri odbyła się uroczysta Msza św. w intencji wyniesienia na ołtarza ojca Mariana Żelazka. Eucharystii przewodniczył indyjski arcybiskup John Barwa SVD, który jednocześnie ogłosił wszczęcie procesu beatyfikacyjnego. Mimo że Puri jest świętym miastem hinduizmu, w wielu miejscach są portrety o. Żelazka z podpisem „Pasterz porzuconych, źródło współczucia”. Wielu ludzi nie ma wątpliwości, że o. Marian Żelazek SVD, który przez 56 lat był misjonarzem w Indiach, jest świętym. Wychodząc temu naprzeciw indyjski prowincjał werbistów powołał 3-osobową komisję teologów, specjalistów z różnych dziedzin, do gromadzenia materiałów potrzebnych do procesu beatyfikacyjnego, dzięki którym pracy, mógł się on rozpocząć. Od tej pory o. Marianowi Żelazce SVD, przysługuje tytuł „Sługi Bożego”.

Marian Żelazek SVD – polski misjonarz werbista, urodził się 30 stycznia 1918 r. w Palędziu k. Poznania. Po ukończeniu w 1932 r. Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego Księży Werbistów w Górnej Grupie, a nowicjat rozpoczął 8 września 1937 r. w Chludowie. 4 września 1939 r. złożył pierwsze śluby zakonne, ale już w maju 1940 r. został wraz z innymi werbistami z Chludowa aresztowany i wywieziony do Dachau, a potem w Gusen. Po zakończeniu wojny ukończył studia teologiczne na Uniwersytecie Anselmianum w Rzymie, gdzie 18 września 1948 r. przyjął święcenia kapłańskie i wyjechał do Indii. W roku 1950 wyjechał na misje do stacji misyjnej Sambalpurm w północnej części indyjskiego stanu Orisa. Przez pierwsze 25 lat pracował wśród pierwotnego ludu Adiba Adibasów, koczowników żyjących w dżungli. Założył niższe seminarium duchowne dla diecezji Sambalpur. 1 czerwca 1975 r. został przeniesiony do Puri nad Zatoką Bengalską w południowej części stanu Orisa. O. Żelazek rozpoczął tam pracę wśród najuboższych rybaków i ponad tysiąca miejscowych trędowatych. Założył dla nich kolonię, w której zapewnione jest leczenie, mieszkanie, żywność i praca. Stworzył też szkołę i schronisko dla dzieci z rodzin trędowatych. Zapewnił kolonii mały szpital, kuchnię charytatywną, a także sieć programów samopomocowych, jak kursy szycia, ogrodnictwa, kursy rolnicze, ferma kurza itp. W Puri o Żelazek zbudował też kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP. W 2002 i 2003 r. zgłaszano jego kandydaturę do Pokojowej Nagrody Nobla. Senat RP 22 lutego 2006 r. uznał jednogłośnie o. Żelazka Człowiekiem Roku 2006. O. Marian Żelazek zmarł 30 kwietnia 2006 r. w drodze do domu z wioski trędowatych w Puri. Został pochowany na cmentarzu werbistowskim w Jharsuguda w Indiach.

Marcin Wrzos OMI
Za: http://misyjne.pl/puri-proces-o-zelazka-rozpoczety/
Misyjne.pl LOGO


30 kwietnia 2012 r.

6. rocznica śmierci o. Mariana Żelazka
30 kwietnia mija 6. rocznica śmierci werbisty o. Mariana Żelazka, misjonarza i opiekuna trędowatych. Był kandydatem do Pokojowej Nagrody Nobla, ponad 50 lat pracował na misjach w Indiach.
Jako kleryk przeżył 5 lat w obozie koncentracyjnym w Dachau. Zmarł w wieku 88 lat.
O. Marian Żelazek urodził się w Pałężu, niedaleko Poznania w 1918 r. W 1937 r. wstąpił do nowicjatu księży werbistów. W latach 1940-45 był więźniem obozów koncentracyjnych w Dachau i Gusen. Po wyzwoleniu obozu w Dachau udał się na studia do Rzymu, gdzie w 1948 r. przyjął święcenia kapłańskie. W roku 1950 wyjechał na placówkę misyjną do Indii, gdzie pracował aż do końca życia - najpierw w Sambalpur, a od 1 czerwca 1975 r. w Puri. W tym ostatnim mieście zorganizował kolonię dla trędowatych, która obecnie ma 600 stałych pacjentów, a nieraz niemal 2000 mieszkańców. Zdolni do pracy mieszkańcy kolonii zatrudnieni są w zakładzie obuwniczym, który szyje buty dla ludzi dotkniętych chorobą, na fermie kurzej, w warsztatach tkackich i fabryce sznurów.
O. Żelazek wybudował też Centrum Dialogu Międzyreligijnego oraz kościół ku czci Matki Bożej. Założył niższe seminarium duchowne dla diecezji Sambalpur. Dał się też poznać także jako osoba łatwo ucząca sie języków - mógł swobodnie porozumiewać się co najmniej w trzech różnych językach miejscowych: hindi, orija (orissa) i sadri.
Jego działalność porównywana jest do posługi bł. Matki Teresy z Kalkuty. Za swoją pracę i poświęcenie wielokrotnie był nagradzany przez różne organizacje. W 2002 r. został nominowany do pokojowej nagrody Nobla. Jego kandydaturę poparły liczne autorytety polityczne, naukowe i kulturalne z Polski i z Indii. Zmarł 30 kwietnia 2006 r., pochowany został 2 maja w indyjskim Dźharsugud.

za: http://ekai.pl/rocznica/x54159/rocznica-smierci-o-mariana-zelazka/


ŚWIATOWI LIDERZY WALKI Z TRĄDEM
o. MARIAN ŻELAZEK SVD

Urodził się 30 stycznia 1918 roku we wsi Palędzie pod Poznaniem. W 1926 roku rodzina przeniosła się do Poznania gdzie uczęszczał do gimnazjum Marii Magdaleny. A potem do gimnazjum w Górnej Grupie. Po ukończeniu siódmej klasy w 1937 roku rozpoczął nowicjat w Zgromadzeniu Werbistów. 4 września 1939 roku złożył pierwsze śluby zakonne. W styczniu 1940 roku Gestapo internowało w budynku gimnazjum wielu księży a 22 maja tegoż roku internowani wraz ze studentami zostali wywiezieni do obozu koncentracyjnego w Dachau. Marian Żelazek cały okres II wojny światowej spędził jako więzień obozów koncentracyjnych. Po wyzwoleniu obozu w 1945 roku Marian Żelazek wyjechał do Rzymu. Tam studiował teologię w Instytucie Anselmianum na Monte Aventino.

W 1949 roku otrzymał w Rzymie święcenia kapłańskie. W tym samym roku przyjechał na jeden miesiąc do Polski i ostatni raz spotkał się z matką. Po powrocie do Rzymu złożył podanie o przydział do pracy misyjnej w Indiach. Wypłynął do Indii w 1950 roku. Wraz z innymi werbistami pracował wśród Adibasów w Sambalpur w północnej części stanu Orissa. W latach 1951-1962 był dyrektorem jedynego wówczas gimnazjum misyjnego.  W latach 1963-1975 jako sekretarz Komitetu Szkół Katolickich był opiekunem wszystkich szkół na obszarze podlegającym misji werbistów w Sambalpur. W 1968 roku został także mianowany proboszczem Bondamunda.

W roku 1975 objął nową placówkę misyjną w Puri, jednym z najświętszych i najważniejszych miast hinduistycznych w Indiach, gdzie pracował do końca życia. Wybudował tam kościół, którego konsekracja miała miejsce 11 grudnia 1985 roku. W roku 1989 kościół został wyposażony w ceramikę Janiny Karczewskiej-Koniecznej.

W listopadzie 1975 roku założył Korunalaya - Ośrodek Leczenia Trądu. Leczeni są tu trędowaci zamieszkujący kolonie lub małe enklawy wokół miasta Puri. Obejmuje on dwie większe kolonie trędowatych - Jiboramjee Palli i Station Road oraz siedem mniejszych miejsc, w których mieszkają trędowaci. Łącznie licząc razem z dziećmi mieszka w nich ponad 800 osób. Czym są Kolonie Trędowatych? A raczej, kto je zamieszkuje. Są to osoby chore na trąd, które przegrały walkę o swoje należne miejsce w społeczeństwie a nawet w swoich rodzinach.

Poprzez opiekę medyczną i działania rehabilitacyjne ojciec Marian powodował, że  "niechciani" mogli poczuć się chciani, odnowione zostało zaufanie i odnaleziona ludzka godność. Przeciwdziałał w ten sposób żebraniu. Ostatecznym celem jego działań było przemienienie kolonii trędowatych w zwykłą wieś. Od samego początku kolonie były zorganizowane profesjonalnie. Obecny był zespół medyczny: leprolog, dwie pielęgniarki, dwóch pomocników medycznych, dwie osoby bandażujące rany i cztery osoby do pomocy. Dla trudnych przypadków otwarty został rodzaju mini szpitala z 16 łóżkami, małą salą operacyjną, gabinetem dentystycznym i laboratorium. Leczenie oraz leki były i są bezpłatne. Każda osoba zarażona trądem, która przychodzi do Korunalaya, zostaje zauważona i otrzymuje potrzebną pomoc.

Dla dzieci z rodzin trędowatych o. Marian założył szkołę podstawową stwarzając możliwość nie tylko zdobycia wykształcenia, ale również wyżywienia, ubrania i wypoczynku. Wielu podopiecznym zapewnił po ukończeniu szkoły start w dorosłe życie. Do współpracy w tych działaniach włączyły się osoby z wielu krajów. O. Marian sam przez wiele lat mieszkał w aszramie przy kolonii trędowatych.
W celu zbliżenia się do hinduistów o. Marian wybudował i wyposażył a przede wszystkim tchnął ducha w Centrum Dialogu Międzyreligijnego.


Jharsuguda 2 maja 2006 r.
Ojciec Marian zmarł w pośrodku swoich umiłowanych trędowatych w Puri.

Ojciec Marian Żelazek, SVD, nazywany przez mieszkańców koloni trędowatych Bapa /ojciec/ odszedł do Domu Ojca 30 kwietnia 2006. „Bardzo bym pragnął umrzeć, podczas pracy dla biednych i potrzebujących” powiedział niegdyś św. pamięci ojciec Marian księdzu arcybiskupowi Raphael Cheenath, werbiście. Fakt, że ojciec Marian upadł  będąc w koloni trędowatych w niedzielę, a było to w czasie hinduistycznej ceremonii religijnej /Osto Prohari/, świętowanej przez ukochanych jej mieszkańców i tam ostatecznie zmarł, jest wyraźnym znakiem, że jego życzenie by umrzeć pracując, Opatrzność wobec niego spełniła.

Urodził się 30 stycznia w Polsce, w rodzinie Stanisława i Stanisławy. Do Zgromadzenia Księży Werbistów wstąpił w roku 1937, a święcenia  kapłańskie przyjął 18 września 1948 roku. Swoją Ziemię obiecaną, Orisę, zgodnie misyjnym przeznaczeniem osiągnął dnia 21 marca 1950.

Ceremonie pogrzebowe odbyły się w kościele katolickim w Jharsugudzie, dnia 2 maja 2006 roku. W gronie uczestników znaleźli się Ambasador dr Krzysztof Majka, Ambasador RP w Indiach, Prałat Tomasz Grysa, sekretarz Nuncjatury apostolskiej w New Dehli. Arcybiskup Raphael Cheenath, SVD – arcybiskup Cuttack-Bubaneswar, Bp Alphonse Bilung, SVD – biskup Diecezji Rourkela, Bp John Barwa, SVD biskup pomocniczy. Ponadto w uroczystościach wzięło udział  około 200 kapłanów, 300 sióstr zakonnych i około 500 wiernych świeckich. Większość ze zgromadzonych,  w tym biskup Bilung, liczni kapłani przedstawiciele laikatu, to byli studenci ojca Mariana z czasów kiedy był dyrektorem Wyższej Szkoły Hamirpur w Rourkela. Ciało zostało złożone do grobu na werbistowskim cmentarzu  w posiadłości Domu Prowincjalnego prowincji wschodnio-indyjskiej w Jharsuguda około godziny 11.30

Pan Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej,  a także   ks. prałat Tomasz Grysa, kapłan archidiecezji poznańskiej, którzy reprezentowali Polaków podczas uroczystości pogrzebowych,  mówili o głębokim szacunku, uznaniu i czci jakimi żywili wierni w Polsce ojca Mariana, który był dla nich współczesnym bohaterem, ikoną Pokoju, Miłości i Służby.

I tak indyjscy werbiści i stan Orrisa utracili w osobie ojca Mariana jednego  ze swoich największych misjonarzy, który już nawet na  ziemi był wielokrotnie wyróżniany odznaczeniami,  modlą się aby otrzymał nagrodę wiekuistą  niebie.

Niech ojciec Marian, który był żyjącym Świętym i Bohaterem wśród biednych i potrzebujących, zostanie wyniesiony do godności bycia świętym, aby wstawiał się za nami i za wszystkimi biednymi i potrzebującym, w czasie który nadejdzie.

Stowarzyszenie doprowadziło kilka lat temu do czterokrotnej nominacji o. Mariana Żelazka do Pokojowej Nagrody Nobla. Więcej na ten temat na stronach sponsorowanych przez Stowarzyszenie www.brotherhood.pl. Po śmierci o. Mariana z inicjatywy Stowarzyszenia Senat RP podjął uchwałę zalecającą postać o. Mariana jako przykład wzorowego Polaka (pobierz tekst uchwały Senatu).

Lista filmów o Ojcu Marianie Żelazku
Filmy (wideo i dokumentalne)

(1980) Film wideo  o. Feliksa Poćwiardowskiego SVD. Tak niewiele potrzeba do radości. (Indie – o. Marian Żelazek) – prod. Interpress-Film [20 min.]

(1987)  Film dokument. Anny T. Pietraszek Misja – [30 min] – prod. xx. Verbiści [Wyd. Verbinum] [emisja w TVP w jednym z ostatnich wydań „Tele-echa”, programu red. Ireny Dziedzic, tu O. Marian był gościem programu, zapewne pierwszy raz w Telewizji Polskiej – może w 1990 r.? podczas wizyty o. Mariana w Polsce – red. Irena Dziedzic wymusiła tę emisję na prezesach TVP

(1998) Dwa filmy dokument. Anny T. Pietraszek: Głód miłości (30 min., tez wersja angielska - napisy) – prod. Red.reportazu Pr. 1 TVP s.a. i Ambasador trędowatych (15 min., też wersja angielska, francuska - napisy), prod. TVP s.a..

(Boże Nar. 1998) Reportaż A. Pietraszek Boże Narodzenie w wiosce trędowatych. Red. Katolicka TVP.

(2002) Film Anny T. Pietraszek, Aszirbado Ojca Mariana Żelazka (20 min.) prod. Red. publicystyki Pr.1 TVP s.a.

(15.04.2003) Film dokumentalny w TVP 1: Misjonarz. Realizacja: Ryszard Piasek i Zespół Filmowy Videonik. Patronat: Fundacja Pomocy Humanitarnej „Redemptoris Missio”, Komisja Episkopatu Polski ds. Misji.

(10.06.2004) Film dok. TVP 2: Wyklęci przez bogów – reż. Alicja Albrecht-Mroziewicz.

XI.2004 – wywiad z O. Marianem dla red. Katolickiej TVP s.a. emitowany w programie „Proboszcz roku” [TVP s.a.] – ok. 15 min.

01. 2006 – reportaż pt. „Dialog”, Anny T. Pietraszek [25 min.] dla red. Katolickiej TVP s.a. – reportaż z otwarcia i poświęcenia Centrum Dialogu  21.01.2006 r. [nieznana data emisji]

(1.11.2006)  Film Anny T. Pietraszek w TVP 1 Testament Ojca Mariana   [25 min.]


Udział Ruchu Solidarności z Ubogimi Trzeciego Świata „Maitri”
w przedsięwzięciach o. Mariana Żelazka

W latach od roku 1979 do 1988 odwiedziło o. Mariana w Puri około 35 uczestników Ruchu. Natomiast o. Marian kilkakrotnie odwiedzał Ruch w naszych wspólnotach, a dwukrotnie uczestniczył w Spotkaniu Krajowym Ruchu.

Natomiast jeśli chodzi o wspieranie jego pracy, to już latach 1970. wysyłano do Puri po kilkaset kilogramów darów rocznie, a od roku 1980 wysyłka stała się bardziej systematyczna.

Oprócz tego Ruch uczestniczył w realizacji następujących projektów:
1. wysłano w 1987 roku kompletne wyposażenie gabinetu dentystycznego – ośrodek bytomski
2. wyposażenie warsztatu stolarskiego dla 10 uczniów – ośrodek gdański i Czechosłowacja
3. w latach 1995 -2000 akcja „kubek mleka” przekazywano corocznie kilkaset kilogramów mleka w proszku dla dzieci ze szkół  w Puri – ośrodek warszawski we współpracy z zamojskim i olkuskim
4. projekt „studnie” – zakup 100 pomp abisynek dla każdej rodziny w wiosce trędowatych w Puri, ośrodek warszawski we współpracy z olkuskim, lata 2000-2003
5. centrum dialogu międzyreligijnego – w roku 2004 jednorazowo wsparł ośrodek gdański Ruchu 10000 USD. O wadze tej sprawy świadczy fakt, że w ostatnich latach Orissa stała się widownią krwawych zamieszek na tle religijnym.

Wspólnota warszawska Ruchu zainicjowała i doprowadziła także do 4-krotnej nominacji o. Mariana Żelazka do Pokojowej Nagrody Nobla w latach 2002 do 2005. Po wyczerpaniu się nadziei w tym kierunku wspólnota warszawska podjęła próbę uhonorowania o. Mariana „Nagrodą Braterstwa”. Wysiłki te zostały przerwane przez śmierć o. Mariana. Ślad tych starań można znaleźć na stronie http://www.brotherhood.pl.

za: http://www.swip.waw.pl/index.php/wprowadzenie/o-marian-elazek-svd.html


 

O. Marian Żelazek SVD (1918 – 2006)
Jako kleryk w koncentracyjnym obozie Dachau-Gusen-Dachau, w ciągu długich pięciu lat, chciałem zawsze, choćby na czworakach, wyjść z tego grobu obozowego i zostać misjonarzem".
Marian Żelazek urodził się 30 stycznia 1918 r. w Palędziu k. Poznania, jako siódme z czternaściorga dzieci Stanisława i Stanisławy z domu Szymkowiak. Od 1925 r. uczęszczał do szkoły podstawowej. W 1930 r. rozpoczął naukę w gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, dokąd rodzina Żelazków przeniosła się w 1926 r. Od 1932 r. kontynuował ją już w Niższym Seminarium Duchownym Księży Werbistów w Górnej Grupie k. Grudziądza. Był dobrym uczniem, miał duże zdolności językowe. Należał do seminaryjnej orkiestry i chóru.
8 września 1937 r. rozpoczął nowicjat w Domu św. Stanisława Kostki w Chludowie. Po odbyciu nowicjatu kontynuował w Chludowie studia filozoficzne, które przerwał wybuch II wojny światowej. 4 września 1939 r. złożył pierwsze śluby zakonne. 25 stycznia 1940 r. został wraz z pozostałymi współbraćmi internowany w Chludowie przez Niemców, którzy zamienili tamtejszy dom zakonny na obóz zbiorczy dla domowników i duchowieństwa. 22 maja wraz z 25 innymi klerykami i nowicjuszami został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau. 2 sierpnia wszyscy oni zostali przewiezieni do obozu koncentracyjnego Mauthausen-Gusen. Tam 4 września na fundamentach budującego się krematorium razem z kolegami odnowił swoje śluby zakonne na ręce o. Teodora Drapiewskiego. 8 grudnia 1941 r. przeniesiono go z Gusen do Dachau. 29 kwietnia 1945 r. doczekał się wyzwolenia obozu w Dachau przez wojska amerykańskie. O swych przeżyciach obozowych tak po latach wspominał: „Jako kleryk w koncentracyjnym obozie Dachau-Gusen-Dachau, w ciągu długich pięciu lat, chciałem zawsze, choćby na czworakach, wyjść z tego grobu obozowego i zostać misjonarzem. Ile razy jeden z moich kolegów seminaryjnych umarł w obozie, biorąc ze sobą do obozowego krematorium niespełnione pragnienie zostania kapłanem-misjonarzem, stawałem się jakby spadkobiercą tego powołania".

W październiku tegoż roku udał się do Rzymu. Tam na Uniwersytecie św. Anzelma studiował teologię. 12 marca 1948 r. złożył profesję wieczystą, a 22 maja tego roku otrzymał święcenia diakonatu. Święcenia kapłańskie otrzymał w Rzymie 18 września 1948 r. W czerwcu 1949 r. złożył pomyślnie końcowe egzaminy i po raz pierwszy od dziewięciu lat przyjechał na urlop do Polski. W rodzinnym Poznaniu odprawił Mszę św. prymicyjną. 3 marca 1950 r. wyruszył z portu w Genui do Indii. Po przybyciu do Bombaju został skierowany do pracy wśród tubylczego ludu Adibasów. Pełnił równocześnie funkcję dyrektora szkoły podstawowej i gimnazjum w Hamirpur. W 1964 r. powierzono mu funkcję inspektora 171 katolickich szkół podstawowych w misji Sambalpur. Od 1968 r. pełnił obowiązki proboszcza nowej placówki misyjnej w Bondamunda, gdzie wybudował kościół pw. Matki Bożej Częstochowskiej. W czerwcu 1975 r. rozpoczął pracę w świętym mieście hinduizmu Puri, gdzie poświęcił się głównie pracy wśród ludzi trędowatych i marginalizowanych. W 1980 r. otworzył dla nich leprozorium, a w cztery lata później szkołę „Beatrix" dla dzieci z rodzin trędowatych. Jego ogromne zaangażowanie i prostota życia sprawiły, że cieszył się autorytetem i uznaniem wśród elit wyznawców hinduizmu. Hindusi nazywali o. Mariana katolickim braminem. To pozwoliło mu na wybudowanie w Puri kościoła pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w 1985 r. oraz założenie biblioteki katolickiej, jako podwalin pod późniejsze Centrum Dialogu Międzyreligijnego i Duchowości Świętego Arnolda Janssena. W 1988 r. otworzył schronisko dla bezdomnych trędowatych „Dharamszala", a rok później mały szpitalik dla chorych na trąd „Korunalaya - Cottage of love and mercy", który dał początek wiosce trędowatych. W 1990 r. złożył rezygnację z funkcji proboszcza, by stać się bonopasi - pustelnikiem i zamieszkać w aśramie. Nie zaprzestał jednak opieki nad trędowatymi. Na kilka miesięcy przed śmiercią, w styczniu 2006 r. udało mu się otworzyć nowe Centrum Dialogu - Ishopanthi Ashram. Zmarł podczas odwiedzin w wiosce dla trędowatych 30 kwietnia 2006 r. Został pochowany na werbistowskim cmentarzu w miejscowości Jharsuguda w Indiach.
Uznanie dla trudu o. Mariana Żelazka zaowocowało wieloma nagrodami i odznaczeniami, jak np. stopniem doktora honoris causa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz czterokrotną nominacją (2002-2005) do Pokojowej Nagrody Nobla. Uchwałą Senatu RP z 22 lutego 2007 r. o. Marian Żelazek został uznany za „wzór Polaka przełamującego bariery między ludźmi w duchu chrześcijańskiego ekumenizmu". Był to wyraz wielkiego szacunku za 56 lat pracy misyjnej w Indiach.

O. Janusz Brzozowski SVD

za: Misjonarz 4/2015, str. 24