o. Jan Chodzidło

urodzony: 18. 05. 1902

święcenia kapłańskie: rok 1932

zmarł: 08. 12. 1951 r. - pochowany w Pieniężnie

Ur.       18.5.1902        Studzienka, diec. katowicka
W.       12.4.1920        Nysa
O.        10.9.1925        St. Gabriel
1.pr.     8.9.1927          St. Augustin
W.pr.   25.10.1931      Rzym
Święc. 26.10.1932      Rzym
+          8.12.1951        Warszawa

W 1920 r. wstąpił do werbistów do św. Krzyża w Nysie pod wpływem swego proboszcza, ks. Graebnera, został przyjęty do 2. klasy i 1925 r. zdał maturę. W 1925 r. został obłóczony w St. Gabriel i rozpoczął nowicjat pod opieką magistra o. A.Geringa. W 1926 r. odbył drugi rok nowicjatu w połączeniu z studium filozofii rozpoczął i ukończył w St. Augustin pod Bonn. W 1928 r. przez jeden rok pracował jajco wychowawca i wykładowca w Steyl, po czym w 1929 r. rozpoczął studia teologiczne w Rzymie na Gregorianum, które ukończył w 1933 r. Po prymicjach w domu rodzinnym wyjechał do Brazylii i seminarium Santo Amaro w Sao Paulo wykładał filozofię i historię filozofii. Okazyjnie udzielał się też w duszpasterstwie, w kolonii Murici witał bpa Kubinę z Częstochowy i ministra Grabowskiego (5.2.1935). Brazylię opudcił 13.7.1936 r. a 22.8 1936 r. przybył do Chludowa pod Poznaniem, gdzie otwarto nowicjat i 1. rok filozofii. Tu udzielał filozofii i historii filozofii, lekturę św. Tomasza, homiletykę i jęz. angielski. 4.9.1939 r. uciekł z klerykami i braćmi pod Warszawę. Po uwiezieniu o.L. Mzyka w dniu 25.1.1940 r. stał się jego zastepca w urzędzie. Przez władze niemieckie został zatwierdzony jako duszpasterz na całą okolicę. Na czas wojny zabezpieczył ołtarz z kaplicy domowej, figurę, drogę krzyżową, lichtarze, paramenty w kościele parafialnym. W czasie okupacji udzielił ogółem 1324 chrztów, z czego na samo Chludowo przypadło jedynie 116, reszta na okolicę. Do kleryków będących w obozach pisywał listy, posyłał paczki, a nawet się biczował w intencji ich powrotu. Po wojnie organizował w Chludowie Wyższe Seminarium, był jego pierwszym rektorem i jedynym przez pewien czas profesorem. W 1948 r. wraz z przeniesieniem Seminarium do Pieniężna pożegnał i on Chludowo. Przyjął na nowo urząd rektora w Pieniężnie, który pełnił do lipca 1951 r. Był inicjatorem "ucieczki" nowicjatu w dniu 31.12.1948 r. do Chludowa. Rzucił myśl zbudowania groty lurdzkiej, przeprowadził zakupienie i poświecenie obrazu M.B. Ostrobramskiej w Seminarium. Od września 1951 r. poza wykładami przejął parafię św. Piotra i Pawła w Pieniężnie. Choroba czyniła jednak wyraźne postępy. Zawieziony do Warszawy zmarł 8.12.51 r. nie mając 50 lat. Pochowany w Pieniężnie, Miłośnik Kościoła Matki Boskiej, zgromadzenia i każdego człowieka.

Za: NURT SVD. Nr 35. 1985 r. str 93

„Był gorącym czcicielem Eucharystii i Niepokalanej. Zmarł w opinii świętości.”

Jan urodził się 18 maja 1902 r. w Studzionce k. Pszczyny, w wielodzietnej rodzinie Stanisława i Zofii z domu Kajzar. Chodzidłowie utrzymywali się z pracy na 30 morgowym gospodarstwie rolnym. Jan już jako dziecko zapoznał się z ideą misyjną dzięki bratu werbiście z Domu św. Krzyża w Nysie, który rozprowadzał czasopisma misyjne na terenie Śląska. Był on częstym gościem w domu Chodzidłów. Decydujący wpływ na wybór drogi życiowej Janka wywarł jednak ksiądz proboszcz Graebner, który po ukończeniu szkoły podstawowej polecił mu prowadzone przez werbistów niższe seminarium w Domu św. Krzyża w Nysie. Jan rozpoczął w nim naukę w 1920 r.

Po pomyślnym zdaniu matury w 1925 r. wstąpił do Zgromadzenia Słowa Bożego i rozpoczął nowicjat zakonny w Domu św. Gabriela k. Wiednia. W następnym roku, wraz z całym kursem, przeniesiony został do werbistowskiego seminarium w Sankt Augustin k. Bonn. Odbywał tam drugi rok nowicjatu stu­diując jednocześnie filozofię. W 1928 r. wysłany został do Domu św. Michała w Steylu, gdzie uczył w tamtejszym niż­szym seminarium i był wychowawcą ucz­niów. Po roku skierowano go na studia teologii na Uniwersytet Gregoriański w Rzymie. Tam 25 października 1931 r. złożył wieczystą profesję zakonną, 12 marca 1932 r. przyjął święcenia diakonatu, a 26 października tegoż roku otrzymał święcenia kapłańskie. Otrzymał przeznaczenie misyjne do Brazylii. Przed wyruszeniem do Brazylii, przyjechał w 1933 r. na krótko do kraju, aby 13 lipca odprawić mszę św. prymicyjną w rodzinnej parafii.

W Brazylii mianowany został wykła­dowcą filozofii i historii filozofii w seminarium w Santo Amaro w Sao Paulo. Równocześnie wiele czasu poświęcał duszpasterstwu. Pełnił funkcję kapelana Sióstr św. Rodziny, a w niedziele i święta wyjeżdżał z posługą duszpasterską do koś­ciołów i kaplic. W czasie wakacji zastępował misjonarzy udających się na urlop. Już wówczas dał się poznać jako szczególny czciciel Najświętszej Maryi Panny.

Po niespełna trzyletniej pracy w Brazylii, 13 lipca 1936 r., przeniesiony został do Prowincji Polskiej. Przydzielono go do nowopowstałego, werbistowskiego Wyższego Seminarium Duchownego mieszczącego się w Domu św. Stani­sława Kostki w Chludowie, gdzie pojawił się już 22 sierpnia tegoż roku. W chudowskim seminarium był przede wszyst­kim wykładowcą filozofii. Oprócz tego podjął również wykłady z retoryki, homiletyki oraz z lektury pism św. Tomasza z Akwinu. Wkrótce został również wicerekto­rem tamtejszej wspólnoty. Od początku swoje­go pobytu w Chludowie o. Chodzidło włączył się również w prace duszpasterskie w miej­scowej parafii. Normalny tok zajęć w chludowskim seminarium przerwał wybuch II wojny światowej. W styczniu 1940 r. aresztowano o. Ludwika Mzyka - magistra nowicjatu i rektora Do­mu w Chludowie, a z klasztoru zrobiono obóz zbiorczy dla kleryków i okolicznego duchowieństwa. Po zlikwidowaniu obozu 22 maja 1940 r. i wywiezieniu niemal wszystkich więź­niów do obozu koncentracyjnego w Dachau o. Jan pozostał w Chludowie. Na prośbę biskupa Walentego Dymka objął tamtejszą parafię, a także z powodu braku księży duszpasterzował również w parafiach okolicznych. Utrzymywał kontakt z uwięzionymi klerykami i księżmi. Wysyłał im paczki, pisał listy.

Po wojnie o. Jan Chodzidło organizował na nowo w chludowskim domu życie seminaryjne. Był wówczas przełożonym, probo­szczem i profesorem w jednej osobie. W sierpniu 1948 r. wraz z całą wspólnotą seminaryjną przeniósł się do Pieniężna, gdzie 10 września mianowany został przełożonym Domu św. Woj­ciecha. Z jego inicjatywy i pod jego patrona­tem powstała w ogrodzie seminaryjnym gro­ta Matki Bożej z Lourdes, a dla kościoła seminaryjnego ufundowano obraz Matki Bo­żej Ostrobramskiej. Przy poświęceniu groty Matki Bożej z Lourdes wygłosił swoje ostatnie kazanie. Wycieńczony pracą i chorobą nie mógł już rozwinąć pracy jako proboszcz w Pieniężnie, ani też jako radca prowincjalny. Zmarł w święto Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej 8 grudnia 1951 r. Pochowany został na cmentarzu klasztornym w Pieniężnie.

Oprac.: Janusz Brzozowski SVD

 

Artykuły mówiące o działalności i pracy duszpasterskiej Ojca Jana:

- "Pieniężnieńska Matka Miłosierdzia" kl. Marcin Miszczuk SVD, - czasopismo "Misjonarz" nr 5/2007 str 20 - 22.