o. Arlik Józef SVD

Ur. 20.12.1914 - Slepuchowo, diec. poznańska
W. 31.8.1930 - Górna Grupa
O. 8.9.1937 - Chludowo
1 pr. 5.10.1939 - Chludowo
W. pr. 11.5.1944 - Warszawa
Święć. 3.6.1944 - Warszawa

Od r. 1930 uczeń gimnazjalny w Górnej Grupie. W latach 1937 - 40 nowicjat i studia filozoficzne w Chludowie. W dniu 25.1.1940 r. internowany przez Niemców. Dnia 14.6.1940 skierowany jako robotnik rolny do Bruczkowa. We wrześniu 194O r. razem z klerykiem Ciszem B. zwolniony przedostał się do Warszawy. Od 1940-1.5.1942 studia teologiczne u pallottynów, a następnie do jezuitów. Od września 1944 do lutego 1945 kapelan sióstr nazaretanek, a w czasie powstania kapelan powstańczy przy szpitalu na ul. Chocimskiej 5. Dnia 13 lutego wrócił do Chludowa i tu porządkował Dom i pomagał o. Janowi Chodzidle w pracy parafialnej. 5 kwietnia 1945 r. organizował niższe seminarium w Bruczkowie i do lipca był prefektem uczniów misyjnych. Wykładał jęz. polski, historię i geografię. W latach 1947 – 52 studiował na UAM w Poznaniu historię powszechną i uzyskał dyplom ukończenia studiów. Od 1951-52 rektor Domu bruczkowskiego, w r. 1952 rektor kleryków, w Pieniężnie (po likwidacji niższego seminarium) i wykładowca historii filozofii katechetyki i medycyny pastoralnej. W okresie 1955-58 kapelan sióstr Sercanek i rektor kościoła przy ul. Garncarskiej w Krakowie, duszpasterz służących. W kościele urządził boczną kaplicę ku czci św. Józefa. W latach 1958-59 przygotowywał się przez jeden rok w Chludowie do pracy magisterskiej z historii. W okresie 1969-61 prefekt niższego seminarium w Nysie. W 1961 r. objął stanowisko proboszcza w Rybniku, a w 1966 r. obowiązki rektora Domu. Pełnił także obowiązki ojca duchownego dekanatu rybnickiego, opiekuna sióstr zakonnych i duszpasterza akademickiego. Po śmierci o. J. Seydy /+1969/ mianowany kronikarzem Polskiej Prowincji i archiwistą. We wrześniu 1969 r. pobyt w Lublinie, gdzie studiował historię na KULu. W 1970 przeniesiony do Pieniężna, zorganizował pierwsze w Polskiej Prowincji archiwum prowincjalne. Jest autorem kilkunastu biogramów współbraci i szeregu artykułów z dziejów naszych domów, kustosz kaplicy zmarłych współbraci. W 1975 r. członek rady domowej, 1976 r. członek Komisji artystycznej przy Kurii Biskupiej w Olsztynie, 1979 r. lektor historii Kościoła. W r. 1980 zwiedził w towarzystwie o. Kozieła i o. J. Ochlińskiego Ziemię św. Od 1981 r. wicerektor Seminarium.

Józef urodził się 21 grudnia 1914 r. w Ślepuchowie k. Obornik Wielkopolskich jako syn Marianny i Józefa Arlików. Szkolę podstawową ukończył w Chludowie. W 1926 r. stracił rodziców. Dalsze lata Jego życia związane były mocno z postacią ks. Teodora Zimocha, proboszcza Chludowa.
W sierpniu 1930 r. rozpoczął naukę w werbistowskim gimnazjum w Górnej Grupie k. Grudziądza, po ukończeniu którego we wrześniu 1937 r. wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Słowa Bożego w Domu św. Stanisława Kostki w Chludowie. Tam po odbyciu nowicjatu i złożeniu 5 października 1939 r. pierwszych ślubów zakonnych kontynuował wraz z innymi studia filozoficzne. Przerwała je II wojna światowa. Dnia 25 stycznia 1940 r. został wraz z innymi internowany w Chludowie przez Niemców, którzy zamienili tamtejszy dom zakonny na obóz zbiorczy dla domowników i okolicznego duchowieństwa. Ciężka choroba uratowała go przed wywiezieniem do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie śmierć męczeńską poniosła większość jego kolegów z seminarium. 14 czerwca tegoż roku skierowany został przez niemieckich okupantów jako robotnik rolny do Bruczkowa Wielkopolskiego. Zwolniony we wrześniu 1940 r. wraz ze współbratem Bolesławem Ciszem przedostał się do Warszawy. W latach 1940-1942 studiował potajemnie teologię u pallotynów w Ołtarzewie, a następnie u jezuitów na tajnych kompletach. Śluby wieczyste złożył 11 maja 1944 r. w Warszawie. Również w Warszawie 26 maja 1944 r. otrzymał święcenia diakonatu. Święcenia kapłańskie przyjął w katedrze warszawskiej 3 czerwca tegoż roku z rąk bp. Antoniego Szlagowskiego. Powstanie warszawskie zastało go w kościele pw. Najświętszego Zbawiciela. Przez cały czas powstania pełnił ofiarnie posługę kapelana szpitala przy ul. Chocimskiej 5. Za udział i bohaterską postawę w trakcie powstania warszawskiego został w 1995 r. odznaczony Warszawskim Krzyżem Powstańczym.
13 lutego 1945 r. powrócił do Domu św. Stanisława Kostki w Chludowie, gdzie porządkował zdewastowany dom zakonny i pomagał o. janowi Chodzidle w pracy parafialnej. Lata 1945-1952 o. Józef Arlik spędził w Bruczkowie Wielkopolskim, gdzie był przełożonym Domu zakonnego Najświętszego Serca Pana Jezusa, prefektem i nauczycielem alumnów niższego seminarium oraz miejscowym duszpasterzem. Studiował w tym czasie jednocześnie historię powszechną i historię Polski na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie w 1969 r. uzyskał magisterium. W latach 1952-1954 był prefektem i wykładowcą w Misyjnym
Seminarium Duchownym Księży Werbistów w Pieniężnie oraz duszpasterzem przyklasztornej wspólnoty parafialnej. Następne pięć lat życia spędził o. Józef w Krakowie. Był tam kapelanem sióstr sercanek oraz pełnił funkcję rektora kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Powszechnie znano go też w Krakowie i ceniono jako rekolekcjonistę. W latach 1961-1969 był proboszczem parafii pw. Królowej Apostołów w Rybniku. W roku 1966 powierzono mu dodatkowo urząd rektora tamtejszego domu zakonnego. Głosił też konferencje dla sióstr, był ojcem duchownym dekanatu rybnickiego oraz udzielał się w duszpasterstwie akademickim. W 1969 r. zamieszkał w Lublinie, gdzie studiował historię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W tymże roku został mianowany kronikarzem Polskiej Prowincji oraz jej archiwistą.
Od 1 października 1971 r. o. Arlik zamieszkał w Domu św. Wojciecha w Pieniężnie. Niemal od podstaw zorganizował pierwsze w Polskiej Prowincji archiwum prowincjalne. Zgromadził w nim liczne zbiory archiwaliów na temat historii Polskiej Prowincji, publikował liczne artykuły poświęcone historii Polskiej Prowincji i poszczególnych domów zakonnych, opracowywał biogramy zmarłych współbraci, pełnił również funkcję kustosza kaplicy zmarłych współbraci z prowincji. W Misyjnym Seminarium Duchownym Księży Werbistów wykładał historię Kościoła, historię sztuki oraz prowadził w oparciu o archiwalia seminarium naukowe z historii współczesnej Kościoła. Oprócz tego o. Józef należał do zarządu, był członkiem Komisji Artystycznej przy Kurii Biskupiej w Olsztynie. Chętnie też angażował się w posługę u sióstr katarzynek i pal- lotynek w Lidzbarku Warmińskim. 25 lutego 1992 r. z ramienia Polskiej Prowincji Zgromadzenia Słowa Bożego został mianowany wicepostulatorem w procesie beatyfikacyjnym czterech werbistów męczenników z lat II wojny światowej: o. Ludwika Mzyka, o. Stanisława Kubisty, o. Alojzego Ligudy i br. Grzegorza Frąckowiaka. Cały czas pieczołowicie gromadził pamiątki i materiały związane ze swoimi współbraćmi z lat nowicjatu i studiów filozoficznych w Chludowie, którzy zostali zamordowani w niemieckich obozach koncentracyjnych. Tej sprawie oddany był całkowicie. O. Józef Arlik zmarł 5 listopada 1996 r. Do ostatniej chwili ziemskiego życia o. Józef pozostał człowiekiem wielkiej życzliwości, dobroci, gorliwym zakonnikiem i kapłanem. Ceremonie pogrzebowe pod przewodnictwem metropolity warmińskiego bp. Edmunda Piszczą odbyły się 8 listopada 1996 r. w kościele seminaryjnym w Pieniężnie. Doczesne szczątki o. Józefa Arlika spoczęły na cmentarzu zakonnym przy Domu św. Wojciecha.