o. Tadeusz Dworecki

 

urodzony: 21. 01. 1919 r.

święcenia kapłański: 01. 07. 1950 r.

zmarł: 28. 01. 1998 r. - pochowany w Górnej Grupie

Ur.       21.1.1919        Laszczyn, archidiec. poznańska
W.       28.8.1933        Bruczków
O.        8.9.1946          Chludowo
l.pr.      8.12.1947        Chludowo
W.pr.   30.4.1950        Pieniężno
Świec.  1.7.1950          Pieniężno

W 1933 r. wstąpił do Bruczkowa, następnie jeden rok uczył się w Rybniku, a dwa ostatnie lata przed wybuchem wojny spędził w gimnazjum w Górnej Grupie. Okres okupacji 1939-45 spędził na małym gospodarstwie w Szamocinie, k. Chodzieży, potem pracował w lesie, a w końcu jako mechanik rowerowy, murarz i stolarz. Przez cały czas utrzymywał kontakt z werbistami i kolegami kursowymi. Dn. 2.2.1945 r. zjawił się na krótko w Chludowie, by potem 13 lutego wrócić tu na stałe. Pracował tu na roli, gospodarstwie i w ogrodzie, kontynuował studia filozoficzne. W 1948 r. przeszedł razem z całym Seminarium do Pieniężna. W 1951 r. skierowany na dalsze studia, pobył jeden rok we Wrocławiu, jako wolny słuchacz na uniwersytecie B. Bieruta, mieszkając u sióstr, i zdobył potrzebną mu maturę państwową. W latach 1952-57 uczęszczał na studia polonistyczne na KUL-u, które ukończył pracą magisterską. Z chwilą reaktywowania niższych seminariów w 1957r. powołano go na dyrektora studiów do Bruczkowa. Wykładał jez. polski i historię. W latach 1960-65 wykładał w Pieniężnie jęz. polski, retorykę i homiletykę (od 1961), był zastępcą  mistrza nowicjuszy kleryków. Organizował wtedy m.in. wieczorki poezji, misteria, recytacje. Segregował też taśmy i przeźrocza misyjne. W 1965 r. powołany został na referenta misyjnego do Lublina. Odwiedzał różne parafie, głosił kazania misyjne i wyświetlał przeźrocza. Zapoczątkował "dni misyjne" na KUL-u, które przetrwały kilka lat. W latach 1969-72 piastował urząd rektora Domu. W tym czasie udało mu się uzyskać połączenie telefoniczne dla Domu i wyłożyć chodnik biegnący od Domu do ul. Strzeleckiej. Po wygaśnięciu kadencji rektorskiej oddał się pracy edytorskiej, której dotychczasowy najpoważniejszy dorobek, to "Z kraju kamiennej siekiery", Warszawa 1975 i "Zmagania Polonijne w Brazylii", Warszawa 1980. W 1981 r. powołano go ponownie na rektora Domu w Lublinie, a w listopadzie tego samego roku na przewodniczącego Rady Wydawniczej przy Urzędzie Prowincjała. Ze stanowiska tego zrezygnował w 1982 r. Należy do komitetów budowy drogi i instalacji sanitarnej w osiedlu Sławinek.  


Za: NURT SVD. Nr 35. 1985 r. str 138.