o. Wincenty Wrosz
urodzony: 04. 08. 1923 r.
święcenia kapłańskie: 08. 07. 1951 r.
zmarł: 25. 04. 2009 r. - pochowany w Górnej Grupie
Urodził się 04 sierpnia 1923 roku w Przetycznie, diec. chełmińska, z rodziców Władysława i Małgorzaty, z d. Dybowska, jako drugi wśród dziewięciorga rodzeństwa. Swoją drogę do kapłaństwa misyjnego rozpoczął w Gimnazjum Księży Werbistów w Górnej Grupie we wrześniu 1936 roku. II wojna światowa spowodowała przerwę w formacji zakonnej. Dopiero po wojnie, 8 września 1946 roku, został przyjęty do nowicjatu w Chludowie. Następnie, już 8 września 1948 r. złożył pierwsze śluby zakonne w Misyjnym Seminarium Duchownym Księży Werbistów w Pieniężnie. Tam też kontynuował studia filozoficzno-teologiczne. Śluby wieczyste złożył 11 kwietnia 1951 r. Święcenia kapłańskie przyjął 8 lipca 1951 r. w Pieniężnie. Pierwsze lata kapłaństwa przeżywa w Polsce zaangażowany w duszpasterstwie parafialnym. W październiku 1958 roku zgodnie z przeznaczeniem misyjnym Przełożonego Generalnego udaje się do Brazylii. Tam wśród Polonii spędza pozostałe lata kapłaństwa. Daje się poznać jako oddany duszpasterz, redaktor katechizmów, autor śpiewników polskich. Jako emeryt wraca do Polski i 1 lipca 2004 r. osiada w Domu Misyjnym Św. Józefa w Górnej Grupie. W tym samym Domu, w którym rozpoczął swą misyjną drogę, w osiemdziesiątym szóstym roku swego życia, zakończył ziemską wędrówkę w dniu 25 kwietnia 2009 r.
Spoczął na naszym klasztornym cmentarzu, w Górnej Grupie, i tu będzie czekał na dzień Zmartwychwstania. oprac.: O. Kazimierz Stankowski SVD
O. Wincenty Wrosz SVD
(1923-2009)O. Wincenty Wrosz urodził się 4 sierpnia 1923 r. w wielodziet nej kaszubskiej rodzinie w Przetoczynie w parafii Szemud k. Wejherowa. Ojcu jego było na imię Władysław, a matce Małgorzata, z domu Dybowska. Na chrzcie świętym otrzymał imię Wincenty, bo takie imię nosił proboszcz, ks. Wincenty Tomaszewski, a matka prosiła Boga, by jej syn został kapłanem. Cztery lata po przyjściu na świat Wincentego rodzina przeprowadziła się do Wejherowa. Po szkole podstawowej Wincenty zgłosił się do niższego seminarium duchownego księży werbistów w Górnej Grupie pod Grudziądzem. Po wybuchu II wojny światowej pracował u miejscowego hrabiego Kaiserlinga, aby zarobić na chleb. W 1942 r. jego ojciec został wciągnięty na listę III grupy niemieckiej, wskutek czego Wincenty został natychmiast powołany do Wehrmachtu. W lipcu 1944 r. w czasie ofensywy radzieckiej nie wycofał się z linii frontu, ale pozostał, aby poddać się i zgłosić się do wojska polskiego. Szkolił się nad Oką w tej samej szkole oficerskiej co Wojciech Jaruzelski. Potem przeszedł cały szlak bojowy aż do Kołobrzegu, gdzie został ranny. Koniec wojny zastał go w szpitalu. Jako seminarzysta szybko uzyskał zwolnienie z wojska. 8 września 1946 r. w Chludowie pod Poznaniem zamienił mundur oficera kościuszkowskiego na sutannę werbistowską. Święcenia kapłańskie otrzymał 8 lipca 1951 r. w Pieniężnie.
Po zakończeniu studiów seminaryjnych był przez rok zastępcą mistrza nowicjatu w Nysie, a następnie pięć lat profesorem matematyki dla tych, którzy studiowali propedeutykę filozofii w misyjnym seminarium duchownym w Pieniężnie, oraz nauczycielem języka niemieckiego i śpiewu, a zarazem głównym ogrodnikiem. W 1958 r. udało mu się zdobyć paszport i wyjechał do pracy misyjnej i polonijnej w Brazylii. Na ziemi brazylijskiej stanął w porcie Santos 10 lutego 1959 r., a do Polski wrócił na stałe l lipca 2004 r. A zatem w Brazylii przepracował 45 lat. Była to głównie praca duszpasterska, chociaż w latach 1964-1966 nauczał w niższym seminarium werbistowskim w Ponta Grossie.
Po kilkunastu latach pracy zauważył, że wiele zamętu w głowach i spustoszenia w duszach czynią zarzuty sekt wobec Kościoła katolickiego. Spisał [e wszystkie i przestudiował, co mówi Pismo Święte na ich temat. W ten sposób opracował broszurkę: Odpowiedzi Biblii na zarzuty przeciw Kościołowi katolickiemu. Broszurka ta miała dziesiątki wydań, ukazało się jej ponad milion egzemplarzy. W Amazonii, gdzie kilkaset tysięcy biednych ludzi na skutek działalności sekt odeszło od Kościoła, po przestudiowaniu tej broszury powróciło na jego łono. O. Wrosz był też autorem Katechizmu integralnego, opartego na Biblii, który w przeciwieństwie do tzw. przez o. Wincentego Katechizmu horyzontalnego, po uzyskaniu imprimatur abp. diecezji Anapolis zaczął się przyjmować w różnych diecezjach. Ponadto dla potrzeb duszpasterskich opracował książeczkę do nabożeństwa z 230 pieśniami na wszystkie okresy roku liturgicznego.
W Refleksjach na 70-lecie o. Wincenty napisał: „Co sprawia, że czuję się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie? Bardzo proste: Wierzę, ale to naprawdę wierzę, że Pan Bóg w swej nieskończonej mądrości, wszechmocy, dobroci i miłości stworzył mnie i dał mi wszystkie warunki potrzebne do szczęścia w tym życiu i życiu wiecznym". Ostatnie lata swego życia o. Wincenty spędził tam, gdzie rozpoczął swą drogę do kapłaństwa, czyli w Górnej Grupie. Zmarł 25 kwietnia 2009 r. i spoczął na cmentarzu klasztornym.
Alfons Labudda SVD
0. Wincenty Wrosz SVD (1923-2009)
„Co sprawia, że czuję się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie? Bardzo proste: wierzę, ale to naprawdę wierzę, że Pan Bóg w swej nieskończonej mądrości, wszechmocy, dobroci i miłości stworzył mnie i dał mi wszystkie warunki potrzebne do szczęścia w tym życiu i życiu wiecznym."
Wincenty Wrosz urodził się 4 sierpnia 1923 r. w rodzinie Władysława i Małgorzaty z domu Dybowska w Przetoczynie, w diecezji chełmińskiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Wejherowie zgłosił się w 1936 r. do Niższego Seminarium Duchownego Księży Werbistów w Górnej Grupie k. Grudziądza. Po wybuchu II wojny światowej został powołany do Wehrmachtu. W lipcu 1944 r. w czasie ofensywy radzieckiej poddał się i zgłosił do Wojska Polskiego. Po pewnym czasie skierowano go do szkoły oficerskiej nad Oką. Potem przeszedł cały szlak bojowy aż do Kołobrzegu, gdzie został ranny. Koniec wojny zastał go w szpitalu. Uzyskawszy zwolnienie z wojska, we wrześniu 1946 r. rozpoczął nowicjat zakonny w Domu św. Stanisława Kostki w Chludowie. 8 września 1948 r. złożył pierwsze śluby zakonne w Misyjnym Seminarium Duchownym Księży Werbistów w Pieniężnie, gdzie kontynuował studia filozoficzno-teologiczne. Śluby wieczyste złożył 11 kwietnia 1951 r., a święcenia kapłańskie przyjął 8 lipca tego samego roku w kościele seminaryjnym w Pieniężnie z rąk abp. Walentego Dymka. Pierwsze lata kapłaństwa przeżywał w Polsce zaangażowany w formację i duszpasterstwo parafialne.
W październiku 1958 r., zgodnie z przeznaczeniem misyjnym, udał się do Brazylii. Na ziemi brazylijskiej stanął w porcie Santos 10 lutego 1959 r. Pracował głównie duszpastersko wśród brazylijskiej Polonii, chociaż w latach 1964-1966 nauczał też w werbistowskim Niższym Seminarium w Ponta Grossa. Po kilkunastu latach pracy duszpasterskiej zauważył, że wiele zamętu w głowach i spustoszenia w duszach wiernych czynią zarzuty sekt wobec Kościoła katolickiego. Chcąc temu przeciwdziałać opracował broszurkę pt. „Odpowiedzi Biblii na zarzuty przeciw Kościołowi katolickiemu". Doczekała się ona kilkudziesięciu wydań. O. Wincenty jest również autorem opartego na Piśmie Świętym „Katechizmu integralnego", który po uzyskaniu biskupiego imprimatur cieszył się ogromną popularnością w brazylijskich diecezjach. Ponadto dla potrzeb duszpasterskich opracował książeczkę do nabożeństwa z 230 pieśniami na wszystkie okresy roku liturgicznego. O. Wincenty Wrosz przepracował w Brazylii 45 lat. Zapamiętano go tam jako gorliwego kapłana. Ze względu na stan zdrowia w lipcu 2004 r. powrócił do Polski. Ostatnie lata swego życia spędził w Domu św. Józefa w Górnej Grupie, gdzie zmarł 25 kwietnia 2009 r. Spoczął na klasztornym cmentarzu przy Domu św. Józefa.
Opr.: O. Janusz Brzozowski SVD, Misjonarz 7-8/2015 str. 24