o. Józef Seyda

 

Seyda, Józef, Pelplin, Cu. 20, 35, 49, 52, 52

---

 

O. Józef Seyda SVD  (1920 – 1969)
Pozostawił po sobie pamięć gorliwego kapłana, cenionego profesora i naukowca, człowieka nadzwyczaj pracowitego i ofiarnego.
Józef urodził się 14 maja 1920 r. w Pelplinie jako syn Józefa Seydy i Marianny z d. Krasowska. Ojciec był urzędnikiem pocztowym, a matka zajmowała się wychowaniem dziewięciorga dzieci i gospodarstwem. Sakrament chrztu św. otrzymał u dziadków w Walichnowach 23 maja 1920 r. Po ukończeniu w rodzinnej miejscowości szkoły podstawowej dalszą naukę kontynuował w Biskupim Niższym Seminarium Duchownym w Pelplinie, a od 1933 r. w Gniewie. W 1935 r. przeniósł się jednak do Niższego Seminarium Duchownego Księży Werbistów w Górnej Grupie, po ukończeniu którego 8 września 1939 r. rozpoczął nowicjat zakonny w Domu Św. Stanisława Kostki w Chludowie. W liście do przyjaciela tak o tym pisał: „Nie masz pojęcia, jak bardzo się cieszę, że będziemy iść mogli razem do kapłaństwa, a potem na misje". Spokojne życie zakonne przerwał jednak wybuch II wojny światowej. 25 stycznia 1940 r. mieszkańcy chludowskiego domu zostali aresztowani, a dom zamieniono na obóz zbiorczy dla okolicznego duchowieństwa. Józef uniknął ich losu, bo w przeddzień wyjechał, aby zaopiekować się chorą matką i siostrami. W domu rodzinnym zajmował się gospodarstwem aż do aresztowania go przez gestapo pod koniec czerwca 1940 r. Po krótkim pobycie w więzieniach w Rudnie i Tczewie został wysłany najpierw do niemieckiego obozu koncentracyjnego Stutthof (nr obozowy 10170), a następnie do Oranienburga, gdzie otrzymał numer obozowy 36425 i przebywał do wyzwolenia.
Po wyzwoleniu, w maju 1946 r. powrócił do Polski i zgłosił się do zgromadzenia, aby kontynuować przerwany przez wojnę nowicjat zakonny. Odbywał go w Domu św. Krzyża w Nysie, a potem w Domu św. Wojciecha w Pieniężnie, gdzie 8 września 1949 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Studia filozoficzne i teologiczne ukończył w Misyjnym Seminarium Duchownym Księży Werbistów w Pieniężnie. Tam też 8 września 1952 r. złożył wieczyste śluby zakonne. 1 listopada 1952 r. w kościele seminaryjnym w Pieniężnie otrzymał święcenia diakonatu, a 21 grudnia tegoż roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk bp. Bernarda Czaplińskiego.
W październiku 1954 r. rozpoczął studia specjalistyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które ukończył w 1959 r., uzyskując tytuł doktora teologii w zakresie historii Kościoła na podstawie rozprawy „Biskup Benedykt Izdbieński i Diecezja Poznańska w latach 1478-1553", napisanej pod kierunkiem ks. prof. Mieczysława Żywczyńskiego. W tymże roku rozpoczął w Misyjnym Seminarium Duchownym Księży Werbistów w Pieniężnie wykłady z historii Kościoła i patrologii. W ciągu sześciu lat pracy w Pieniężnie, oprócz wykładów i pracy wychowawczej z własnej inicjatywy organizował muzeum misyjne, założył czytelnię oraz porządkował bibliotekę seminaryjną. Pełnił również funkcje dyrektora studiów seminaryjnych, radcy domowego, delegata prowincjalnego w Ośrodku Archiwów Bibliotek i Muzeów Kościelnych w Lublinie i prowincjalnego dyrektora studiów. W kolejnych latach pełnił obowiązki radcy prowincjalnego oraz dyrektora naukowego kursu pastoralnego dla neoprezbiterów w Bytomiu. Przez cały ten czas o. Józef prowadził intensywną działalność naukową. Zbierał materiały do historii Polskiej Prowincji Zgromadzenia, opracowywał życiorysy zmarłych polskich werbistów, publikował liczne artykuły naukowe. W tym też czasie mianowano go stałym referentem ds. ekumenicznych przy Konsulcie Zakonnej. Przełożeni powierzyli mu również opracowanie konstytucji zgromadzenia. Udzielał się także duszpastersko, głosząc liczne rekolekcje parafialne i konferencje dla sióstr zakonnych.
23 marca 1966 r. o. Seyda otrzymał dekret mianujący go sekretarzem i rzecznikiem słowiańskich prowincji zgromadzenia w kurii generalnej w Rzymie. Było to duże wyróżnienie, ale i nowe obowiązki. Również polskie Centrum Papieskiej Unii Misyjnej Duchowieństwa poprosiło za pośrednictwem bp. Jana Wosińskiego, aby reprezentował polski PUMD w Sekretariacie Generalnym. O. Seyda podjął się i tego. W tym czasie studiował historię sztuki, opracowywał historię Prowincji Chilijskiej Zgromadzenia oraz był kapelanem sióstr zakonnych. Ten nadmiar zajęć nadwyrężył jego zdrowie. Zmarł w Rzymie po kilku atakach astmy i serca 26 marca 1969 r. Spoczął na cmentarzu w grobowcu zgromadzenia przy Bazylice św. Piotra w Rzymie.
Za:  O. Janusz Brzozowski, Misjonarz nr 11/2015 str. 24.