O. Bernard Magiera SVD
(1928-2005)
O. Bernard Magicra urodził się 31 stycznia 1928 r. w Dziedzicach, poczta Zielina, powiat Prudnik. Chrzest otrzymał 2 lutego w kościele parafialnym pw. św. Magdaleny w Racławiczkach (diecezja opolska) w rodzinie Jana i Karoliny z domu Apostel. Ojciec
posiadał 5-hektarowe gospodarstwo, był burmistrzem i przez 12 lat przewodniczącym zarządu katolickiej szkoły. Bernard był czwartym spośród jedenaściorga rodzeństwa. Po czterech klasach szkoły podstawowej w Dziedzicach wstąpił w 1938 r. do gimnazjum księży werbistów w Domu Misyjnym św. Krzyża w Nysie. Po zamknięciu tej szkoły przez nazistów w 1940 r. uczył się w państwowym gimnazjum w Nysie. W 1945 r. został powołany do wojska. Znalazł się w niewoli amerykańskiej. Do Dziedzic wrócił w 1946 r. i wtedy dopiero zaczął uczyć się po polsku.
21 marca 1947 r. rozpoczął nowicjat w Chludowie, który od września kontynuował w Nysie. Od 1948 r. studiował filozofię i teologię w Pieniężnie, gdzie 29 czerwca 1954 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W Polskiej Prowincji pracował na różnych stanowiskach: był bibliotekarzem, ceremoniarzem, sekretarzem prowincjała o. Feliksa Zapłaty (1957-1960) i do 1962 r. również ojca prowincjała Brunona Kozieła, nauczycielem religii w Rybniku (1962-1966), konferencjonistą i spowiednikiem wielu żeńskich wspólnot zakonnych, proboszczem kościoła pielgrzymkowego pw. Matki Bożej w Raciborzu.
9 października 1970 r. został przeniesiony do Prowincji Austriackiej. Ostateczny wyjazd nastąpił w 1972 r. W Austrii początkowo był wikariuszem parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Módling k. Wiednia, a następnie proboszczem w Breitenfurt i Laab im Walde. Pomagał w tym czasie w pracach ekonomatu prowincjalnego. W latach 1983-1994 był ekonomem prowincjalnym. Po złożeniu tego urzędu obsługiwał różne wspólnoty sióstr zakonnych.
W wieku niemal 70. lat udał się w 1996 r. do nowo powstałej Regii Ural, gdzie pomagał w ekonomacie w Baranowiczach na Białorusi. W 1998 r. ojciec regionał zabrał go do swej siedziby w Moskwie, by wprowadził tamtejszych współbraci w tajniki prowadzenia ksiąg finansowych. Potem jeszcze był lektorem łaciny i języka niemieckiego dla werbistowskich postulantów w Baranowiczach. W 2000 r. musiał udać się do Austrii w celu przedłużenia wizy. Tam okazało się, że stan zdrowia nie pozwala mu na powrót na Wschód. Nadal jednak służył Regii Ural dobrą radą i czynną pomocą.
Ostatnie lata spędził na oddziale chorych w Domu Misyjnym św. Gabriela w Módling. Miał zaburzenia równowagi i stopniowo tracił mowę (struny głosowe leczył już w latach 1969-1970). W 2004 r. z wielką radością świętował złoty jubileusz kapłaństwa. Nie był już jednak w stanie wyjechać na świętowanie tego jubileuszu do rodzinnej parafii na Górny Śląsk. Zmarł 19 września 2005 r. w klasztorze w otoczeniu współbraci i sióstr misyjnych. Pogrzeb odbyt się 23 września. Został pochowany na cmentarzu klasztornym pośród wielce zasłużonych dla Kościoła i Zgromadzenia współbraci. Sam odznaczał się wielką życzliwością wobec ludzi. Do końca interesował się tym, co działo się w macierzystej Prowincji. Szczególną jego troską był los Kościoła w byłym Związku Radzieckim.Alfons Labudda SVD
Za: „Misjonarz” nr 1/2006 str 33.