o. Bolesław Kurpisz

                                                                  

Ś.p. O. Bolesław Kurpisz SVD
(1934-2004)

W czasie celebracji pogrzebu bp Gerard Kusz z Gliwic nazwał zmarłego śp. o. Bolesława Kurpisza pasjonatem sprawy Bożej. Gorliwość o dom Boży pożerała go. Rzeczywiście miał w sobie coś z pasjonata. W młodości wyżywał się w sporcie. W pierwszych latach pracy duszpasterskiej przez sport docierał do młodzieży. Był Kresowiakiem. Urodził się 2 sierpnia 1934 r. w Borszczowie w woj. tarnopolskim, w diecezji lwowskiej, z rodziców Karola i Teresy z domu Kilimar. Ojciec całe życie zajęty był w branży tytoniowej. Również matka w pierwszych latach małżeństwa pracowała w fabryce wyrobów tytoniowych. W rodzinie Kurpiszów urodziło się dziesięcioro dzieci, z których troje zmarło w niemowlęctwie. Szkołę podstawową Bolesław rozpoczął w Borszczowie, kontynuował w roku szkolnym 1945/46 w Bychlewie koło Pabianic, a skończył w 1948 r. w Świeciu nad Wisłą. Wówczas matka wręczyła mu świadectwo urodzenia oraz świadectwo ukończenia szkoły i kazała znaleźć sobie szkołę średnią, a sama poszła do pracy w polu. W tajemnicy przed rodzicami (za wiedzą tylko najstarszej siostry) Bolesław wsiadł na rower i pojechał do oddalonej o 20 km Górnej Grupy, by się zapisać do niższego seminarium księży werbistów. Rodzice zostali powiadomieni o przyjęciu syna dopiero w połowie sierpnia. Była radość i niepokój, czy podołają finansowo. Po maturze w 1952 r. Bolesław rozpoczął nowicjat w Nysie, a następnie kontynuował studia filozoficzno-teologiczne w Pieniężnie, gdzie 31 stycznia 1960 r. przyjął święcenia kapłańskie.
Po roku „przysposobienia" duszpasterskiego w Bytomiu kolejne etapy pracy kapłańskiej o. Kurpisza wiodły przez Nysę, Rybnik, Mieszkowice w diecezji gorzowskiej i ponownie Nysę. W tych parafiach oprócz zwykłych obowiązków duszpasterskich miał od 36 do 54 godzin katechezy. W 1969 r. „osiadł" w Bytomiu. Tu spędził 35 lat, czyli połowę swego życia. Dopóki zdrowie mu pozwalało, był przede wszystkim rekolekcjonistą, a następnie przełożonym miejscowej wspólnoty i proboszczem. Jako rekolekcjonista przemierzył całą Polskę, przygotowując m.in. wiele parafii do przeżywania peregrynacji wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej. Jako proboszcz marzył o budowie kościoła. Marzenia tego jednak, nie z własnej winy, nie dane mu było zrealizować. Dbał za to o zabytkowy kościółek św. Małgorzaty, remontując go kilkakrotnie po szkodach górniczych. W ostatnich kilkunastu latach zmagał się z chorobą nowotworową. Nigdy się jednak nie poddawał. Jeszcze do marca był czynnym nauczycielem religii w szkołach średnich. Zmarł 10 czerwca w Bytomiu. Został pochowany na Wzgórzu św. Małgorzaty zwanym śląskim Akropolem. Tu przed tysiącem lat zaczęła się ewangelizacja Śląska. Tu dom wiecznego spoczynku znajdują najbardziej zasłużeni dla tego historycznego miejsca. O. Bolesław Kurpisz godnie kontynuował sztafetę swoich poprzedników jako pasterz dobry.

Alfons Labudda SVD
Za: Misjonarz, nr. 10, 2004 r.

---

 

Ur.  2.8.1934     Borszczów /ZSRR/ diec.. lwowska
W.   3.9.1948     Górna Grupa
o.     8.9.1952    Nysa
1.pr.         8.9.1954     Pieniężno
W.pr. 2.9.1959  Pieniężno
Swięc.31.1.1960         Pieniężno

Od lutego do lipca 1960 r. przebywał w Wielkim Lubieniu, gdzie o. Kośnikowi pomagał w obowiązkach proboszczowskich. Od lipca 1960 r. odbył rok pastoralny w Bytomiu, w czasie którego słuchał wykładów i odbywał praktykę duszpasterską W różnych parafiach. Po ukończeniu roku pastoralnego w 1961 r. otrzymał nominację na wykładowcę do Nysy /św. Krzyż/. Miał tu wykładać geografię i uczyć wychowania fizycznego. Z chwilą likwidacji gimnazjum nominacja przes­tała być aktualna. Przeniesiono go więc do Nysy - Średnia Wieś na wikariusza u o. Fr. Wardowskiego. Od 1962 r. peł­nił funkcję wikariusza w Rybniku, u boku o. J. Arlika. Równocześnie przejął obowiązki ekonoma domowego. W 1964 r. przeszedł na wikariusza do księdza diecezjalnego w Miesz­kowicach /obecnie diec. szczecińsko-kamieńska/. W tym czasie przeprowadził remont kościoła parafialnego i filialnego oraz urządził salkę katechetyczną. W 1967 r. przeniósł go prowincjał do Nysy jako misjonarza ludowego. Rów­nocześnie obarczono go funkcją domowego referenta misyjnego i wicerektora domu. Na skutek tendencji w prowincji dc komasowania misjonarzy ludowych w jednym domu, znalazł się w 1969 r. razem z o. T. Skrzypcem w Bytomiu. Tutaj został sekretarzem grupy misjonarzy ludowych. Od 1969-1982 r. przeprowadził ogółem 235 serii rekolekcji i misji ludowych. Był także delegatem na kapitułę prowincjalną w 1968 i 1972 r. W latach 1973-1975, był bibliotekarzem domowym. W czerwcu 1978 r. wybrany został na wicerektora w Bytomiu i ponownie przydzielono mu opiekę nad biblioteką.
Nurt svd, 35/1985