o. Roman Dancewicz

urodzony: 23. 10. 1934r.

święcenia kapłańskie: 27. 01. 1963r. w Pieniężnie

zmarł: 13. 01. 1980r. - pochowany w Brazylii

Przedwczesna śmierć
O. Jan Wargulewski SVD, który razem z o. Janem Romanem Dancewiczem uczył się w Nysie, napisał o nim: „Jako zapałony sportowiec nie przepuścił żadnego meczu piłki nożnej. Łacinę chyba umiai od urodzenia, bo nie przejmował się regułami, których o. Bernard Wodecki nauczał, ale klasówki z łaciny na piątki pisał, czego nie mógł zrozumieć nasz gorliwy profesor". Gdy w 1953 r. zamknięto niższe seminaria, wielu wychowanków zostało przyjętych do nowicjatu, choć nie ukończyli szkoły gimnazjalnej. Był to największy nowicjat w historii Zgromadzenia - 105 nowicjuszy w Pieniężnie. Z powodu problemów z matematyką nie został przyjęty do nowicjatu, bo „ponoć głowa niematematyczna takich zadań, jak nowicjat, filozofia i teologia nie pokona" (o. Wargulewski).

Ojciec Jan Roman Dancewicz przyszedł na świat 23  października  1934 r. w Ostrej w diecezji lwowskiej. W 1950 r. wstąpił do niższego seminarium w Nysie, prowadzonego przez księży werbistów. Ponieważ nie został przyjęty do nowicjatu, studiował w seminarium diecezjalnym w Nysie aż osiągnął wymagany poziom i na nowo wstąpił do seminarium Zgromadzenia Słowa Bożego w 1957 r.
Po otrzymaniu święceń 27 stycznia 1963 r. w Pieniężnie odbył roczny kurs pastoralny w Bytomiu, po którym skierowano go na krótko do Pieniężna i Chludowa. Od grudnia 1965 r. objął funkcję wikariusza w Widuchowej. 20 lutego 1966 r. otrzymał w parafii widuchowskiej z rąk ówczesnego prowincjała o. B. Kozieła krzyż misyjny. Wraz z o. Z. Kaliszem i o. K. Podbiołem 21 marca 1966 r. opuścił Polskę i udał się do pracy misyjnej w Brazylii. Od kwietnia do października zatrzymał się w Sao Paulo w parafii Nossa Senhora de Lourdes, Agua Rasa. Proboszcz tej parafii polubił Dancewicza, bo odprawiał wszystkie Msze, a zwłaszcza śpiewane. Był śpiewakiem od urodzenia, w seminarium należał do chóru. W październiku został przeniesiony do Tatuape, dzielnicy Sao Paulo, skąd z kolei dostał się do Rio Azul. Przejął pracę w 22 kaplicach - najdalsza była oddalona o 30 km. W tygodniu obsługiwał szpital, na miejscu było kolegium sióstr i trzy szkoły podstawowe, w których udzielał tygodniowo 13 lekcji religii i 12 godzin innych przedmiotów. W ciągu pięcioletniego pobytu w Rio Azul dużo osiągnął na polu liturgicznym. Był to czas odnowy liturgicznej po II Soborze Watykańskim. Dzięki nowej liturgii cały Kościół uczestniczył we Mszy i nabożeństwach. W Rio Azul w kościele dominował głos kobiecy, podobnie jak w innych parafiach. Roman doprowadził do tego, że i mężczyźni śpiewali. To samo powtórzył w kaplicach przyległych do parafii. Wszędzie, gdzie Dancewicz przebywał, ludzie umieli śpiewać - nie tylko kobiety, ale i mężczyźni. Rio Azul słynęło ze śpiewu męskiego, który wszyscy podziwiali i pytali, jak on to osiągnął.
O. Roman lubił organizować pielgrzymki do Matki Boskiej Aparecidy, głównej patronki Brazylii. Był prawdziwym kierownikiem pielgrzymek w sensie materialnym i duchowym. 5 marca 1972 r. objął parafię Ronda Alta jako czwarty proboszcz. Do obsługi miał 30 kaplic i 18 000 wiernych. Utworzył grupy społeczne i liturgiczne, wydał drukowane instrukcje o chrzcie św. oraz śpiewnik mszalny. Ukończył budowę wieży kościelnej, na której szczycie postawił Matkę Bożą Żeglarską, pod której wezwaniem był kościół. Zbudował mieszkanie dla sióstr urszulanek, które sprowadził z Polski. Z Ronda Alta Dancewicz został przeniesiony do Seberi., gdzie również był proboszczem. Parafia liczyła 16 kaplic i około 16 000 wiernych. Sieć komunikacyjna łączyła Seberi praktycznie z całą Brazylią. Zorganizował tu trzy jubileusze 100-lecia: Emigracji Polskiej w Seberi, Emigracji Włoskiej w Seberi i Emigracji Polskiej w innej parafii. Uzyskał w tym czasie dyplom - licencjat z filozofii, historii Brazylii i historii powszechnej. W 1977 r. urządził misje parafialne przeprowadzone przez polskich lazarystów z Kurytyby.
O. Roman Dancewicz zmarł 13 stycznia 1980 r. w Alpestre na ostry zawał serca, mając zaledwie 46 lat życia i 14 lat pracy misyjnej w Brazylii. O. J. Wargulewski napisał: „Na tym świecie Bożym dzieją się dziwne rzeczy, mianowicie, że zdrowi umierają i chorzy żyją. Tak stało się z o. Romanem". Dla ludzi śmierć Dancewicza była wielkim wstrząsem. Współbracia całą noc jechali, by zdążyć na pogrzeb. Gdyby ktoś przeszedł przez miejsca, gdzie pracował o. Roman Dancewicz, spotkałby się z żywą pamięcią o Romanie.
Pliniusz Młodszy powiedział, że „śmierć tych, którzy tworzą dzieła nieśmiertelne, zawsze jest przedwczesna". Myślę, że te słowa można odnieść do osoby o. Romana Dancewicza.
Opracował: kl. Łukasz Herkt SVD
Za: „Misjonarz” nr 5/2005 str 24 - 25