Rocznik 2007

 

O. Kazimierz Szałaj SVD
„Bóg podarował mi życie na nowo”
Bliskość kościoła na pewno miała duży wpływ na moją religijność, choć zawsze byłem bardziej człowiekiem czynu niż wielkiej pobożności. Służyłem w kościele jako ministrant, a potem jako lektor. Duży wpływ miała postawa księdza proboszcza i wikariuszy w naszej parafii. Kiedy w czerwcu 1997 r. parafia św. Stanisława Kostki w Karolewie pozostała bez wikariusza, zająłem się opieką nad liturgią w niedziele i święta, pełniąc funkcję prezesa ministrantów, ceremoniarza i opiekuna kandydatów na ministrantów. Już w szkole podstawowej moja śp. babcia Regina zapowiadała, że zostanę księdzem, jednak odsuwałem te myśli.
Przedmioty zawodowe w technikum stały się moją pasją, myślałem wtedy o studiach w zakresie budownictwa wodnego na Politechnice Gdańskiej. W technikum stworzyliśmy grupkę osób zajmującą się gazetką szkolną, przygotowywaniem kabaretu na święto szkoły czy podejmującą inne ciekawe inicjatywy, np. chodziliśmy do klas i śpiewaliśmy kolędy.
Poza szkołą też byłem bardzo aktywny. Jednym z moich ulubionych zajęć była jazda na rowerze i pokonywanie w ten sposób coraz większych odległości. Co roku, w wakacje, starałem się wybrać w góry, a czasem udawałem się do mojej rodzinki na Podlasie, by tam popracować w gospodarstwie moich krewnych.
Należałem do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży i miałem kontakt z Odnową w Duchu Świętym, jednak moja religijność nie była oparta na emocjach. W czwartej klasie szkoły średniej brałem udział w czuwaniach młodzieżowych i rekolekcjach dla chłopców w Pieniężnie. Poznałem wtedy o. Eugeniusza Śliwkę i byłem na Festiwalu Misyjnym. Zgromadzenie Słowa Bożego stało się bliskie mojemu sercu i zacząłem się zastanawiać nad wstąpieniem w jego szeregi. Nadal interesowałem się nidownictwem wodnym, jazdą na rowerze i wieloma innymi rzecza­mi, ale idea misyjna coraz bardziej oddziaływała na moje życie.
W klasie maturalnej, w grudniu 1998 r., miałem poważny wypadek. Na miejsce wypadku dotarł mój ksiądz proboszcz. Byłem nieprzytomny, ksiądz udzielił mi rozgrzeszenia i modlił się za mnie. Krytyczny stan trwał dwa tygodnie, przeszedłem trepanację czaszki, trache­otomię, a po odzyskaniu świadomości na nowo uczyłem się chodzić. Modliło się za mnie wielu ludzi, także na czuwaniu młodzieżowym w Pieniężnie. Półtoramiesieczny pobyt w szpitalu ukazał mi ogromną wartość życia. Odwiedzało mnie wielu przyjaciół i znajomych, a także mój serdeczny przyjaciel, ostatni wikary w Karolewie - ks. Andrzej. Szybki powrót do zdrowia i zdana matura potwierdziły moją decyzję wstąpienia do werbistów. Bóg podarował mi życie - odebrałem jako zaproszenie do służby Bożej. Po maturze nie chciałem słuchać o żadnej innej uczelni, byłem zdecydowany na Misyjne Seminarium Księży Werbistów.
Do Zgromadzenia wstąpiłem w 1999 r. Po sześciotygodniowyrn postulacie i rocznym nowicjacie w Chludowie odbyłem studia filozoficzno-teologiczne w Pieniężnie, z przerwą na roczną praktykę regency. Mieszkałem i pracowałem z ludźmi próbującymi wyjść z bezdomności, pomagałem też kapelanowi w zakładach karnych. To był wymagający, ale bardzo bogaty czas. Zyskałem nowe spojrzenie i poznałem wielu bezdomnych, wspaniałych ludzi. W czasie formacji w seminarium udzielałem się też w Stowarzyszeniu na Rzecz Osób Niepełnosprawnych w Pieniężnie. Jestem wdzięczny Bogu za każdy serdeczny gest niepełnosprawnych dzieciaków: za ich wdzięczność, radość z najprostszych rzeczy, naukę dzielenia się, wspólnego radosnego przeżywania czasu i dar wspólnego odnajdywania się w obecności Bożej. Otrzymałem przeznaczenie do pracy misyjnej w Prowincji Irlandzko-Brytyjskiej, gdzie wybieram się jesienią tego roku.

Za: MISJONARZ, nr 6, czerwiec 2007.