o. Zenon Szabłowiński SVD, PAPUA NOWA GWINEA
Drodzy Przyjaciele Misji!
Pozdrawiam z Papui Nowej Gwinei. Znowu przeżywamy pamiątkę Narodzenia Jezusa Chrystusa w szopce betlejemskiej. Bóg przychodzi do nas jako Dziecię, aby przypomnieć, że miłość z jednej strony potrzebuje troski, opieki i poświęcenia. Z drugiej zaś zmusza nas do wyboru, albo za, albo przeciw niej. Pasterze i Trzej Królowie przybyli, aby złożyć hołd i uwielbiać Boga w Dzieciątku Jezus.
W nagrodę wrócili do swoich codziennych zajęć odmienieni, pełni entuzjazmu i pokoju. Doświadczyli bowiem obecności Boga w swoim życiu, otarli się o Miłość, która nigdy nie ustaje. Herod doświadczył przyjścia Chrystusa na świat jako wezwania do zaprzestania życia w pogardzie dla innych, pełnego wyzysku oraz upokarzania podwładnych. Nie chcąc zmieniać swojego postępowania, postanowił pozbyć się niewygodnego Boga Miłości. Wszystko co zdołał osiągnąć to więcej przemocy, a co za tym idzie, pustkę serca i strach przed przyszłością. Chrystus przychodząc na świat uczy nas, że tylko tam, gdzie panuje prawdziwa miłość i poświęcenie, ludzie odnajdują pokój, radość i prawdziwy sens życia.
14 listopada uroczystym rozdaniem dyplomów i świadectw zakończyliśmy Rok Akademicki 2009. Po czym studenci udali się na swoje długie wakacje i wrócą do Bomana na początku lutego. Ja też pojechałem na moje krótkie wakacje do Madang (wybrzeże północne), gdzie wcześniej pracowałem na parafiach i Uniwersytecie przez 5 lat. Wspaniale było odwiedzić współbraci i starych przyjaciół.
Kilka miesięcy wcześniej jeden z misjonarzy werbistowskich z Niemiec, o. Joe Forstner, który pracował w katedrze w Madang przez ostatnie 18 lat (a na Nowej Gwinei przez 36 lat), pojechał do swojego kraju leczyć płuca z myślą o rychłym powrocie na misję. Niestety zmarł nagle w listopadzie. W czasie moich wakacji, w katedrze odprawiono specjalną Mszę Świętą w jego intencji. Arcybiskup Wilhelm Kurtz w asyście dwóch nowo wyświęconych diakonów przewodniczył uroczystej Mszy św., którą koncelebrowało ponad dwudziestu księży. Mnóstwo sióstr zakonnych i świeckich przybyło, by pożegnać o. Joe, pomodlić się za niego i w ten sposób podziękować za trud jego wieloletniej pracy misyjnej. Na prowizorycznym katafalku zamiast trumny postawiono jego portret i ozdobiono kwiatami. Całość celebracji pięknie wpasowała się w okres adwentu, który przypomina nam, że zawsze powinniśmy być przygotowani, bo nigdy nie wiadomo, kiedy Chrystus przyjdzie po raz drugi na ziemię, albo kiedy nas do siebie powoła.
Trochę szkoda mi było dwóch diakonów (moich byłych studentów), którzy przybyli z parafii w buszu, gdzie odbywają swoje praktyki diakońskie, aby służyć po raz pierwszy w katedrze w obecności biskupa i tak licznego zgromadzenia wiernych. Byli dość spięci i wystraszeni, ale właściwie poza kilkoma małymi pomyłkami, wszystko poszło im bardzo dobrze. Gdy po Mszy św. pogratulowałem im i podziękowałem za dobrą służbę, uśmiechnęli się z wdzięcznością i trochę ze zdziwieniem. Wyraźnie widać było, że myśleli, iż każdy zauważył tylko ich popełnione błędy.
Każdy z nas ma jakieś obawy i lęki (a szczególnie, gdy coś zaczynamy) przed krytyką czy wyśmianiem. Jak bardzo więc jesteśmy szczęśliwi i wdzięczni, gdy zostaniemy podtrzymani na duchu i ktoś uświadomi nam, że najważniejsze jest to dobro, które czynimy, a nie te wszystkie niedoskonałości, które mu często towarzyszą.
Z okazji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia życzę Warn dużo radości i Pokoju. Niech Dzieciątko Jezus wypełni Wasze serca Swoją Miłością, którą będziecie mogli dzielić się z innymi podczas tych Świąt i w Nowym Roku 2010.
Z modlitwą przy żłóbku
o. Zenon Szabłowiński SVD
Styczeń 2010
